O związkach słów kilka

Tekst pochodzi z magazynu

Związek skrojony na miarę

Nie tak łatwo zakochać się w jakimkolwiek mężczyźnie. Tracimy głowę jedynie dla tego, który pasuje do wykroju idealnego związku powstałego w dzieciństwie. Warto go odkryć, bo dopiero wtedy jest szansa na miłość niewymagającą poprawek.

Szukasz drugiej połówki? Nie musicie być identyczni, aby do siebie pasować

/© Panthermedia

Zrozpaczony spotyka panią Zrozpaczoną. Obydwoje są w bardzo kiepskim nastroju, ale nagle dobrze im razem. Nadal są zrozpaczeni, jednak ze sobą czują się wspaniale, bo są zakochani. Miłość nie przychodzi od razu, dlatego że oni opanowali do perfekcji sztukę unikania strzał Amora. Przecież zakochanie to powód do jeszcze większej rozpaczy.

Cytat

“Miłość wcale nie jest taka ślepa, strzała Amora wybiera precyzyjnie, nie zdając się ani na przypadek, ani na chwilowy kaprys. ”

Kiedy tylko wyczuwali, że ktoś ewentualnie mógłby im się spodobać, od razu opuszczali pole rażenia albo zaczynali udawać, że ich serce jest już zajęte. Większość czasu zajmowało im celebrowanie wewnętrznego zranienia, nic więc dziwnego, że nie starczało go już na tworzenie nowego związku. Aż do momentu kiedy spotkali bratnią duszę.

Nie musieli w imię miłości rezygnować z pokazania swojego prawdziwego stanu i udawać wesołków. Dla obu stron to coś oczywistego, że można być osobą szalejącą ze szczęścia, a jednocześnie zrozpaczoną. 

Dobór naturalny 

Inne miłosne dopasowanie. Pan Ufny spotyka Panią Ufną. Będą się bardzo kochać, a więź między nimi będzie zabarwiona radością i lekkością. W ich związku nie ma drugiej strony medalu – ciemnej namiętności. Jest pogodne dzielenie się codziennością.

Bez problemu potrafią rozstać się chwilowo, np. wyjechać samemu na majówkę, mieć własne towarzystwo zawodowe, swoje pasje. Państwo Ufni nie kontrolują się wzajemnie, nie szpiegują, nie wypytują. Kiedy jedno z nich nagle odkrywa miłość do tanga i wymyka się samotnie do szkoły tańca, drugie nie dręczy się, tylko chętnie wysłuchuje wieczorem raportu z parkietu, bez zadawania pytań w rodzaju: „A czy ten/ta, co tak dobrze prowadzi, to rozwodnik/rozwódka?”. Po prostu dobrze im razem.

Ale czy to wyłącznie ich zasługa, że potrafią być dla siebie wyrozumiali i wspaniałomyślni? Może to efekt pracy nad związkiem, nauki kompromisu, ustępowania i poskramiania egoizmu? Wszystkie te cechy wyuczonego partnerstwa przydają się w budowaniu zdrowej wspólnoty, ale psychologowie są zdania, że kolosalne znaczenie mają klimat domu rodzinnego i postawa rodziców.

Państwo Ufni mieli szczęście wychowywać się w otoczeniu, w którym królowało nieograniczone zaufanie. W dzieciństwie nauczyli się, że można bezgranicznie wierzyć tym, których się kocha, i nigdy się na nich nie zawieść. Tak też sami kochają w dorosłym życiu. Bycie z kimś sprawia im radość i nie jest podszyte niepokojem: co będzie, jak on mnie opuści? Co zrobię, jeśli znajdzie sobie młodszą?

Państwo Zrozpaczeni nie mieli tyle szczęścia w dzieciństwie, ale i oni znaleźli wymarzonego partnera. Układanki z ich przeszłości pasują do siebie jak puzzle z jednego pudełka. I kto powiedział, że nie ma miłości idealnej? 

Cytat

“Pierwsze sygnały zakochania polegają na wzajemnym wychwytywaniu oznak, które świadczą o stylach uczuciowych wyniesionych z domu.”

Powtórka z miłości 

Zarówno Państwo Zrozpaczeni, jak i Państwo Ufni odnaleźli się jak w korcu maku. Miłość wcale nie jest taka ślepa, strzała Amora wybiera precyzyjnie, nie zdając się ani na przypadek, ani na chwilowy kaprys. Nosimy w sobie wewnętrzną gotowość do przyciągania tylko pewnego typu mężczyzn, którzy dają nam obietnicę miłosnego zestrojenia się zgodną ze scenariuszem wdrukowanym w dzieciństwie.

Łączenie się w pary pełne jest alchemii, ale do niego pasuje też potoczne określenie: dwoje musi do siebie pasować tak jak do krzywego garnka odpowiednio krzywa pokrywka.

A Pan Ufny z Panią Zrozpaczoną? Czy mogliby być razem? Teoretycznie tak, mogłyby ich połączyć atrakcyjność fizyczna, wspólna praca czy pasja. Ale ich związek nie byłby trwały i udany. Zakładałby realizację dwóch sprzecznych scenariuszy miłosnych. Zamiast happy endu byłyby rozczarowanie i cierpienie. Dopiero kiedy partnerzy mają sobie nawzajem do zaoferowania uzupełniające się role, można mówić o miłości na dobre i złe.

Miłosny piorun trafia w piorunochrony, które zbudowałyśmy w dzieciństwie, gdy uczyłyśmy się stylu uczuciowego. Tak przynajmniej twierdzi znakomity francuski psychoanalityk, profesor Boris Cyrulnik w niedawno wydanej przez Czarną Owcę książce „Rozmowy o miłości na skraju przepaści”.

O miłości na dobre i na złe można mówić dopiero wtedy, kiedy partnerzy mają sobie do zaoferowania uzupełniające się role

/© Panthermedia

Jeżeli rodzice dbali o nas, ale byli ludźmi ponurymi, nasza miłość będzie podszyta smutkiem. Dlatego w dorosłym życiu mężczyzna kawalarz i figlarz wyda się nam pociągający, a jednocześnie będzie wzbudzał lęk. Nie będziemy chciały się z nim zestroić. Odtrącimy wesołka nie dlatego, że nie lubimy się śmiać, po prostu radość jest dla nas mało erotyczna. W miłości będziemy poszukiwać nie beztroski i hipisowskiego luzu, ale właśnie odrobiny smutku, pewnej szczypty cierpienia, tej łyżki dziegciu w beczce miodu. Miłość tragiczna będzie tą idealną. Dlatego mężczyzna porywczy rozkocha nas w sobie, mimo że mamy świadomość konsekwencji wynikających z jego niestabilnego charakteru.

Strzały Amora nie trafiają nas przypadkowo. Same mimowolnie pchamy się na linię strzału i nie robimy uniku. Chociaż możemy, bo przecież już wiemy, że to nie kończy się dobrze. Pierwsze sygnały zakochania w gruncie rzeczy polegają na wzajemnym wychwytywaniu oznak, które świadczą o stylach uczuciowych wyniesionych z domu.

To okres wzmożonej wrażliwości, dlatego łatwo dajemy się zranić, ale też łatwo zapominamy dawne porażki miłosne. To moment, gdy czujemy się bezpiecznie. Nawet wtedy, kiedy tak nie jest. Poczucie, że straciłyśmy głowę, nie oznacza wcale braku racjonalnego osądu partnera, lecz chwilę olśnienia, że właśnie kogoś takiego szukałyśmy! 

Emocjonalne puzzle 

A co jeśli nie akceptujemy przeznaczonego nam scenariusza? Przede wszystkim musimy odkryć własny, „wydostać” go do świadomości, zobaczyć sekwencję zdarzeń, podział ról. To jedyna droga do wyzwolenia się z przymusu powtarzania, czyli obsadzania nowego partnera w starej roli. Nie możemy zmienić czegoś, z czego nie zdajemy sobie sprawy.

A historia o Pani Po Przejściach, która marzy o dobrej miłości, ale ciągle lgnie do pana Z Przeszłością? Ona też mu się podoba, ale pod warunkiem, że on to typ Pan Ambiwalentny. Taki osobnik nosi w sobie pragnienie uleczenia zranionej kobiecej duszy. Interesują go wyłącznie smutne, oszukane, porzucone, sponiewierane przez los i eksmęża. Taki mężczyzna gustuje w Pani Po Przejściach, ale w wersji cierpiącej. Nawet jak jest nieatrakcyjna fizycznie, mówi głupoty i stoi w kącie.

Jego miłość przemieni Kopciuszka w księżniczkę. Ale wtedy zobaczy, że ona już nie jest panią Cierpiącą. Kiedy tylko dostrzeże, że ona króluje na balu, natychmiast zacznie lustrować kąty w poszukiwaniu kolejnej pokrzywdzonej przez los. To tłumaczy, dlaczego całkiem sporo mężczyzn odchodzi do mniej atrakcyjnych partnerek. Zew jedynego przewodnika stada często odzywa się w męskiej naturze. Dlatego Cierpiąca, żeby zatrzymać ukochanego, musiałaby żyć w nieustannym bólu i nic z tym nie robić. 

Cytat

“Nabyty w dzieciństwie styl uczuciowy to dyspozycja, która kieruje naszymi późniejszymi wyborami serca. Jednak nie jest to coś, co nas determinuje i ogranicza. ”

Tylko czy Pan Ambiwalentny na pewno jest wart takiego poświęcenia?

Kiedy zaczniemy pracować nad poczuciem krzywdy, przestaniemy być Paniami Cierpiącymi i zaczną podobać się nam całkiem inni mężczyźni. A takie zestawienie: Pan Lęk Przed Stratą preferuje panie spod znaku Nie Lubię Życia. Partnerka stroniąca od rozkoszy żywota zapewnia poczucie bezpieczeństwa partnerowi szczególnie wrażliwemu na porażki. Nie musi się bać, że ktoś lub coś wyrwie ją z jego ramion, bo przecież uciechy nie stanowią dla niej żadnej przyjemności. Jednak obecność partnera czyni mdłą egzystencję bardziej strawną.

Albo para doskonała: Pani Oziębła i Pan Mam Kłopoty Z Seksem – jakże wspaniale mogą iść przez życie. Wszystkie inne pragnienia dostosowują do jednego aspektu: jak najmniej fizycznej miłości. Ich światy wewnętrzne nagle się idealnie dopełnią, chociaż partnerzy mogą mieć inne wykształcenie, odmienne poglądy. Przecież łatwiej znaleźć kogoś, kto lubi góry, niż kogoś, kto lubi wstrzemięźliwość seksualną. Dlatego jeżeli taki rodzynek się trafi, wybaczamy mu, że w górach ma zadyszkę, i co roku jedziemy nad morze. Taki związek może być stabilny i szczęśliwy. 

Bez fajerwerków

Nabyty w dzieciństwie styl uczuciowy to dyspozycja, która kieruje naszymi późniejszymi wyborami serca. Jednak nie jest to coś, co nas determinuje i ogranicza. Nie należy postrzegać tego jako fatum. To bardziej rodzaj emocjonalnej bazy.

Każda para w czasie trwania relacji może zmienić swoje wcześniejsze przekonania, przyzwyczajenia czy wygasić lęki. Związek staje się zwykłym powtarzaniem czy odtwarzaniem miłości z domu rodzinnego. Najczęściej jest jej przetworzeniem. To, że odnaleźliśmy się jak w korcu maku, nie znaczy, że jesteśmy skazani na szczęście. Możemy również ranić się i cierpieć.

Kiedy miłosne dopasowanie staje się pułapką? Gdy Pan Lęk Przed Stratą po kilku latach poczuje się tak dobrze, że zapragnie podróżować lub zmienić mieszkanie, a Pani Nie Lubię Życia będzie mu to uniemożliwiała. Ale i ten przymus łączenia się w związki z określonym typem psychicznym nie musi być koniecznością. Może stać się uwolnieniem, a bycie razem swoistą terapią. Nowo odkrytą gotowością do realizowania z tą samą osobą innego scenariusza.

Pani Nie Lubię Życia niespodziewanie odkryje, że kiedy patrzy na Pana Lęk Przed Stratą, to życie wydaje się jej całkiem przyjemne. Tacy partnerzy mogą nie tylko się uzupełniać, trzymając z dala swoje lęki i dawne urazy, ale i wspólnie wspierać, a ich związek wkroczy w nową fazę. Zdrowiejąc, stają się nie kimś innym, lecz sobą, bez strachu przed zranieniem i poczucia nadmiernego poświęcania się.

Przymus powtarzania zostaje zatrzymany. Odkrycie przymusu powtarzania miłosnego scenariusza pozwala wejść w relację ze spontanicznością, bez lękowego usztywnienia. Nasz związek może być niekonwencjonalny, inny od relacji znajomych, ale to nie znaczy, że mniej szczęśliwy. Przeciwnie – wiedząc więcej, unikniemy w przyszłości zadania bolesnego pytania: „Co ja w nim widziałam?”.

Zyta Rudzka

Pani 5/2011

~~~~~~~~~~~~~~~

Dużo ostatnio myślę o związkach. Swoich, cudzych, tych dobrze znanych i tych mniej. Wzajemne relacje są czymś czemu od dawna się przyglądam. Bynajmniej z ciekawości czy wścibskości. Zwyczajnie próbuję odkryć tą wielką tajemnicę życia jaką jest sekret udanego związku. Dobrze porozumiewam się z ludźmi na wielu przeróżnych płaszczyznach. Wiem jak zbudować trwałą przyjaźń. Umiem dobrze współpracować w różnych zespołach. Jednak nadal mimo ładnych paru lat nie umiem sobie odpowiedzieć na pytanie czy to, co wiem mi pomaga czy przeszkadza w rozpoczęciu wszystkiego od nowa. Zastanawiam się czy we mnie jest bariera czy w tempie i sposobie mojego życia czy w jakimś innym czynniku zewnętrznym lub/i wewnętrznym. I tak sobie przekładam moje emocjonalne puzzle i żaden obrazek mi nie wychodzi z tego. Myślę, że coś w tym co pisze autorka artykułu jest. Niekoniecznie bym się zgodziła z wszystkim jak leci ale jednak w niektórych stwierdzeniach dostrzegam sporo prawdy. Czasami mimowolnie sami sobie robimy krzywdę i dlatego dobrze jest wiedzieć w czym problem. Może się zdarzyć, że akurat w tym jaki mieliśmy wzorzec związku w domu. A może się zdarzyć, że rzecz leży zupełnie w czymś innym. Możliwości przyczyn naszego niesparowania lub nie dopasowania jest wiele. Prawdopodobnie tyle ilu jest samotnych ludzi, tych w związkach też. Ostatnio spotkałam się z ciekawym poglądem na temat poszukiwania tak zwanej drugiej połówki. Niestety nie umiem już przytoczyć nazwiska osoby będącej jego autorką. Kobieta ta powiedziała, że nie powinniśmy szukać swojej drugiej połowy a drugiej całości. Dlaczego? Dlatego, że niezdrowe jest wymaganie od drugiego człowieka by nas dopełnił i obarczanie go obowiązkiem stworzenia nas jako całości. Tworzenie relacji typu nie ma mnie bez Ciebie. Własna autonomia obu stron związku jest zdrowa i potrzebna by czuć się w nim dobrze i bezpiecznie. Pozwala uniknąć groźnej sytuacji w której obarczamy odpowiedzialnością za nasze szczęście tą drugą stronę i jesteśmy przeświadczeni, że bez niej nasze życie nie ma sensu. Nie grozi rozpadem osobowości drugiej strony w przypadku rozstania - czy to rozwodu czy śmierci. Nasz partner jest w takim układzie ważną częścią nas ale nie jest nami. Dlatego warto spojrzeć na siebie jako całość i takiej całości szukać w drugim człowieku i z tych dwóch odrębnych choć najbliższych sobie istot zbudować wspólne życie. Trudno się z tym nie zgodzić. Jednak najtrudniej ze wszystkiego jest znaleźć odpowiednią do tej budowy osobę.