Ekshibicjonistycznie

 

Trudna jestem. Często nawet dla siebie. Jak sięgam pamięcią wstecz widzę, że zawsze tak było. Już tak jestem skonstruowana, że nie trzymają się mnie rzeczy proste. Mogę zapomnieć o prostym życiu, rozwiązaniach, drogach bez zakrętów. Cokolwiek się u mnie dzieje zawsze jest złożone. Wielowątkowość, wielowarstwowość, wielorakość to dla mnie codzienność. A chciałabym by było zupełnie inaczej. Chciałabym chociaż odrobinę rutyny, powszedniości, powtarzalności. Tak bym przez chwilę mogła poczuć, że mam stały grunt pod nogami. Męczy mnie życie w kalejdoskopie zdarzeń. Męczy mnie stały brak poczucia bezpieczeństwa. Męczy mnie konieczność radzenia sobie ze wszystkim samemu mimo mojego umiłowania niezależności. Generalnie często jestem zmęczona. Zbyt zmęczona by mnie było stać na jakąkolwiek aktywność po pracy. Brakuje mi energii podstawowej wypływającej z miłości. Wszystko można zastąpić czymś innym poza tym jednym uczuciem. Wszystko jest inaczej kiedy się kocha i jest kochanym. Wiem o tym doskonale. Jeszcze pamiętam jak to jest. Jednak nic z tego nie wynika. Zwyczajnie nie potrafię uwierzyć, że nagle pojawi się ktoś kto rozumie, czuje i myśli choć odrobinę podobnie jak ja. Zwyczajnie nie umiem sobie wyobrazić, że jestem w stanie znów  chcieć podejmować ryzyko zaufania. Zwyczajnie nie jestem w stanie z pełną świadomością wciągnąć go w to moje chore życie i skazać na to z czym się zmagam. Jest we mnie zupełnie inne niż u pozostałych znanych mi ludzi poczucie odpowiedzialności za drugiego człowieka. Nie chciałabym dla kogoś kogo kocham nawet łyżeczki z dania jakie serwuje mi życie. Dlatego nie szukam. Czuję, że muszę sobie poradzić z wszystkim zanim zacznę -  tak by nie zniszczyć kogoś kto mógłby mnie pokochać. I paradoksalnie chcąc jak najlepiej wychodzi jak najgorzej. Dlaczego? Dlatego, że czas płynie a ja nie jestem ani o krok bliżej uporządkowania moich spraw i jakiejkolwiek stabilizacji. Dlatego, że z czasem coraz trudniej mi jest iść samej. Dlatego, że coraz więcej tracę nic nie zyskując. Potrzeba nowego początku z czystą kartą kłóci się we mnie z pragnieniem początku bez względu na dobro drugiego człowieka. Działanie bez myślenia o konsekwencjach to nie ja. Pozostaję więc dalej w środku mojego wiru tyle, że tym razem  w sprzeczności z dwoma przeciwstawnymi pragnieniami i świadomością, że spełnienie obu jest równie nieprawdopodobne. Zupełnie nie potrafię znaleźć rozwiązania. Jedno wyjście jest niemożliwe do zrealizowania a drugie nie do przyjęcia i nie ma tu ani złotego środka ani trzeciej furtki czy bocznej drogi. Wszystko już przeanalizowałam setki razy. Najbardziej  boję się

tego, że moje życie będzie już zawsze wyglądać tak jak teraz.