Antylamentacja

ANTILAMENTATION

by Dorianne Laux

Regret nothing. Not the cruel novels you read
to the end just to find out who killed the cook.
Not the insipid movies that made you cry in the dark,
in spite of your intelligence, your sophistication.
Not the lover you left quivering in a hotel parking lot,
the one you beat to the punchline, the door, or the one
who left you in your red dress and shoes, the ones
that crimped your toes, don’t regret those.
Not the nights you called god names and cursed
your mother, sunk like a dog in the livingroom couch,
chewing your nails and crushed by loneliness.
You were meant to inhale those smoky nights
over a bottle of flat beer, to sweep stuck onion rings
across the dirty restaurant floor, to wear the frayed
coat with its loose buttons, its pockets full of struck matches.
You’ve walked those streets a thousand times and still
you end up here. Regret none of it, not one
of the wasted days you wanted to know nothing,
when the lights from the carnival rides
were the only stars you believed in, loving them
for their uselessness, not wanting to be saved.
You’ve traveled this far on the back of every mistake,
ridden in dark-eyed and morose but calm as a house
after the TV set has been pitched out the upstairs
window. Harmless as a broken ax. Emptied
of expectation. Relax. Don’t bother remembering
any of it. Let’s stop here, under the lit sign
on the corner, and watch all the people walk by.

Dorianne Laux

Antylamentacja

Niczego nie żałuj. Nie tych okrutnych powieści, które czytałeś

Do końca tylko po to, by dowiedzieć się kto zabił kucharza

Nie mdłych filmów, które sprawiły, że płakałeś w ciemności  

Wbrew Twojej inteligencji, Twojemu wyrafinowaniu.

Nie kochanka, którego porzuciłaś bardzo drżąca na hotelowym parkingu

Tego, którego pokonałaś na lini ciosu, drzwi czy tego

Który pozostawił Cię w Twojej czerwonej sukience i butach, tych

Którzy  zaciskają Twoje palce, nie żałuj tych.

Nie nocy kiedy wzywałeś imion bogów I przeklinałeś

Własną matkę, zatopiony w salonowej kanapie jak pies,

   Żując swoje paznokcie zmiażdżony przez 

                                                                 samotność.                      

Miałeś wdychać te zadymione noce

Nad płaską butelką piwa, zamiatać cebulowe krążki

Z całej brudnej restauracyjnej podłogi, nosić postrzępiony

Płaszcz ze zgubionymi guzikami i kieszeniami pełnymi  zapałek

Przechodziłeś tymi ulicami tysiące razy i nadal

Kończysz tutaj. Nie żałuj niczego z tego, nawet jednego

Z tych zmarnowanych dni kiedy pragnąłeś niczego nie wiedzieć

Kiedy światła karnawałowych przejażdżek

Były jedynymi gwiazdami w które wierzyłeś, kochałeś je

Za ich bezużyteczność i nie pragnąłeś być zbawiony.

Podróżowałeś tak daleko za każdym błędem

Jadąc w ciemnooki mrok smutny ale spokojny jak dom

 Po tym jak telewizor został zrzucony z okna na górze.

Bezbronny jak złamany topór. Opróżniony

Z oczekiwań. Zrelaksowany. Nie przejmujący się pamiętaniem

Czegokolwiek z tego. Zatrzymajmy się tu, pod oświetlonym znakiem

Na rogu i poobserwujmy wszystkich ludzi przechodzących obok.

 

____________

 Nie umiem powiedzieć czy  żałuję rzeczy, które mogłabym umieścić w swojej antylamentacji. Wiem, że wszystko, co mnie spotkało było w jakiś sposób mi potrzebne. Patrząc wstecz jednego tylko mi żal – czasu. Tego, że tyle go potrzebowałam by zrozumieć pewne z pozoru oczywiste rzeczy. Tego, że tyle go poświęciłam nie zawsze zasadnie i nie zawsze w słusznej sprawie. Tego, że tyle go zmarnowałam. Być może dlatego, że dziś znam jego prawdziwą wartość i nauczyłam się go cenić. Być może dlatego, że muszę o niego walczyć z determinacją patrioty walczącego o niepodległość. A może zwyczajnie dlatego, że tak mało go mam żeby żyć. Nie powiem, że mnie to nie martwi. Chciałabym móc usiąść w swoim fotelu z kubkiem herbaty i powiedzieć, że jestem spokojna. Spojrzeć swojej rzeczywistości w twarz z akceptacją. Niczego nie oczekiwać i za niczym nie tęsknić. Coraz rzadziej mi się ta sztuka udaje. Coraz więcej we mnie niepokojów. Mnóstwo rzeczy się dzieje. Czasami mam wrażenie, że oglądam kalejdoskop zdarzeń każdego dnia. Z trudem przychodzi ułożenie tego w logiczną całość. Niełatwo jest zaakceptować swoje ograniczenia. Za każdym razem kiedy próbuję coś zmienić napotykam na mur. Zupełnie nie zwyczajny a taki metrowy w przekroju. I kiedy jakimś cudem go pokonuję okazuje się, że za nim stoi kolejny o identycznych gabarytach. Nie powiem, że nie frustruje mnie ta niedostępność zmian. Ironią mojego życia jest to, że mam naprawdę wiele, ale tych trzech bardzo zwyczajnych i prostych rzeczy, które zawsze chciałam mieć nie mogę osiągnąć choćbym nie wiem jak się starała. Moja antylamentacja to to, że jestem mimo wszystko.