Dom moich myśli

Każdy ma swój, na własną miarę skrojony płaszcz szamana. Wkłada go gdy jest mu źle. Bardzo źle. Każdy z nas dowie się o tym prędzej czy później. Tak bowiem ułożone są życie i jego scenariusz. W filmie „Amores perros” Alejandra Inarritu pada zdanie: „Człowiek jest tyle wart ile stracił.” Nie odwrotnie. To właśnie w takich momentach przywdziewamy szaty, które czynią nas dla innych niewidzialnymi. Na chwilę, na dłużej, na zawsze. To wtedy dla samych siebie stajemy się jedynymi punktami odniesienia. To ja czuję, to ja muszę uporać się z demonami czyhającymi w kątach, to wreszcie ja zadaję sobie pytanie: dlaczego akurat mnie to spotkało, a nie kogoś innego? Ale jak to w życiu bywa, prędzej czy później nadchodzi moment, gdy źródełko łez wysycha. C’est la vie. Zdejmujemy magiczny płaszcz szamana i decydujemy się na powrót do świata żywych. Ten patrzy na nas z zaciekawieniem. Chce wiedzieć więcej, bywa, że otacza pomocnym ramieniem. Wiele dobrych słów śle w naszą stronę. Kiedyś zapytałam pisarkę Romę Ligocką, słynną dziewczynkę w czerwonym płaszczyku z filmu „Lista Schindlera” Spielberga, czy to prawda, że cierpienie uszlachetnia. „Niech pani w to nie wierzy, cierpienie czyni z człowieka skałę”, odpowiedziała. I pewnie to miał na myśli bohater „Amores perros”, wypowiadając te słowa, że człowiek jest tyle wart, ile stracił.

Małgorzata Domagalik

Ciężko zniosłam ostatni czas. Miałam więcej dolegliwości, więcej skutków ubocznych się pojawiło. Dłużej nie mogłam z domu wyjść. W międzyczasie miałam ważne badanie, którego wynik i inne wyniki poznam w poniedziałek, wtedy też dowiem się jak będzie wyglądało moje dalsze leczenie. Niespodziewanie dla mnie spokojna jestem. Wcześniej stresowały mnie wszelkie diagnozy. Zakładam koszulkę z napisem Super girl, którą dostałam od siostry i ciepłe kapcie jakie sobie kupiłam (są futrzaste w środku i mają regulowaną wysokość mogę sobie je zaciągnąć nawet do kolan:) w których jest mi wreszcie ciepło w stopy i wychodzę do świata. Czasem za pośrednictwem komputera czy telefonu czasem fizycznie. Pod koniec cyklu poczułam się na tyle dobrze, że mogłam chodzić na długie spacery. Odwiedziłam po bardzo długim czasie martwiących się o mnie w pracy. Miło było być ciepło przyjętym i wyściskanym. Świat też przychodzi do mnie. Często mam gości. Ostatnio nawet z bardzo daleka przyjechała do mnie  długo wyczekiwana Rose czym sprawiła mi ogromną radość. Niesamowicie jest móc się nagadać za wszystkie czasy z bratnią duszą. Być na tyle na siłach by móc pokazać kawałek swojego świata. Jakoś tak ostatnio bardziej podbudowana się czuję niż zwykle na duchu. To pewnie zasługa Waszej modlitwy i wsparcia. Otulona ciepłym swetrem od PoLuśków  w fotelu z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach coraz częściej uśmiecham się do moich myśli. Cieszy mnie, że Rose wypoczęła, że Polly i Lu wezmą ślub, że w pracy już sobie radzą lepiej beze mnie i mogę z czystym sumieniem się na dłużej wyłączyć z obiegu, że było kilka naprawdę pięknych słonecznych dni i naprawdę nieważne, że dziś cały dzień leje. Dobrze się czuję i psychicznie i fizycznie. Gdybyście mnie spotkali na ulicy żadne z Was nie zgadłoby, że jestem chora.  I chyba o to chodzi by żyć w miarę normalnie jednocześnie cały czas dbając o to by wyzdrowieć. Kiedy trzeba się wypłakać, kiedy trzeba przeleżeć popołudnie, kiedy trzeba pooglądać dla odmóżdżenia telewizję czy poczytać wyłączając myśli. Nic nie robić na siłę, do niczego się nie zmuszać. Kiedy się ma ochotę robić to, na co się ma ochotę. A nawet trochę siebie porozpieszczać. Mam świadomość wszystkiego, co tracę. Być może jest w tym racja, że tracąc coś zyskujemy coś innego. Być może człowiek jest tyle wart ile zniósł strat. Ile razy podniósł się po tym jak utracił coś co miało dla niego dużą wartość. Powinnam się więc chyba cieszyć, bo zyskuję na wartości i inflacja mnie omija;) Trzymam się kochani i puszczać nie zamierzam. Dziękuję Wam za to, że jesteście.

Do napisania.

Wasza Eris