Dom moich myśli

Jestem kochani, jestem. Rzadko, bo rzadko, ale zawsze. Nie często włączam komputer. Czasem i dwa tygodnie milczy (naszła mnie nawet myśl po co u licha płacę za stałe łącze;) Wszystko rozbija się o zmęczenie.  To słowo ma teraz dla mnie zupełnie inny wymiar znaczeniowy. Męczą mnie bardzo najprostsze rzeczy. Wyjście po zakupy, ugotowanie obiadu czy wykąpanie się. Ostatnio jak wzięłam prysznic straciłam energię na bite trzy godziny by w ogóle ruszyć się i ubrać ze szlafroka. Częściej jestem teraz w domu. Nie powiem, że dobrze na mnie to działa. Zaczęłam oglądać telenowelę hiszpańską o zgrozo! :) Jednak nie mam wyjścia muszę mierzyć siły na zamiary. Trzeci cykl chemii dał mi niezłego kopa. Nie bardzo umiem się koncentrować na czymś na dłużej. Stąd czytanie już odpada. Przynajmniej w pierwszej części trzytygodniowego cyklu. Do tego ciągle coś się zmienia. Aż prosi się by powiedzieć panta rej. Nic stałego teraz nie mam. Na każdą chemię inaczej reaguję choć dostaję dokładnie to samo cały czas. Nie mogę powiedzieć że ogarnęłam już to leczenie ani, że wiem jak zareaguję na cokolwiek. Z nowości drętwienie i skurcze nie dotyczą już tylko jednej części ciała. Jakiekolwiek zimno usztywnia mi całość mojego jestestwa milionem igieł. Najgorzej jak się zapomnę i chwycę coś z lodówki, bo wtedy mam niemal gwarancję że wyląduje na podłodze - zimno wywołuje natychmiastowe grabienie i sztywnienie dłoni i palców. Do tego zaczyna się jesień i jak spada temperatura na zewnątrz do 7 stopni to ja wychodząc czuję się tak jakbym weszła fizycznie do tej lodówki. Rozumiecie  już dlaczego przechodzi mi ochota na spacery. Staram się jednak przełamywać i ubrana jak Eskimos pooddychać chociaż trochę świeżym powietrzem. W domu zresztą też nie jest cudownie. Strasznie marzną mi stopy. Nie wiem czy cokolwiek jest w stanie temu zaradzić. Najgrubsze skarpety nie pomagają. Stale zresztą jestem bardziej zmienno-cieplna niż reszta ludzi. Raz mi za gorąco raz za zimno i tak w koło. Chodzę tylko i się rozbieram/ubieram, odkrywam/przykrywam. Ponownie też ścięłam włosy. Tak wypadają, nie nieszczególnie bardziej niż przed chorobą. Zwyczajnie chciałam je wzmocnić bo w paru miejscach się przerzedziły. I tak sobie myślę, że dobrze, że z długich na krótsze przeszłam tuż przed diagnozą, bo zawsze to inaczej jak pozbywasz się części własnej kobiecości z własnej woli niż z konieczności. W ogóle muszę stwierdzić, że ze wszystkich chorób ta chyba najbardziej ograbia człowieka z poczucia płciowości. Kobiety które widuję bez włosów, rzęs, brwi, biustu i krągłości często tracą poczucie własnej kobiecości. Tak jak i mężczyźni bez pukli kręconych loków, rzęs, brwi, jąder i całej muskulatury, która wygląda po chemii jakby ktoś ponakłuwał ich mięśnie i spuścił z nich powietrze nie czują się już mężczyznami. To jest choroba odbioru. Odbiera bardzo wiele. Poczucie straty towarzyszy jej od samego początku i bardzo szybko trzeba się nauczyć z tym poczuciem radzić. To jest konieczność. Trzeba stale coś oddawać by zyskać cenny czas, by zyskać życie. Dlatego tak ważne jest by stale też coś dostawać. Ciepłe słowo, pomocną dłoń, chwilę śmiechu do bólu brzucha, zwyczajną obecność i cichą rozmowę nocą kiedy najczęściej po kątach czai się lęk. Potrzebny jest drugi człowiek który nie mdleje z wrażenia na wieść o Twojej chorobie i nie traktuje Cie z jej powodu inaczej niż zwykle. Mam wielkie szczęście, że mam przy sobie takich ludzi. Ogromne to błogosławieństwo. Dają mi naprawdę wiele siły. Wspiera mnie też Wasza obecność, telefony, smsy, maile. Słuchanie o Waszych radościach i smutkach, wspólne przebywanie ot tak po prostu. Pewnie, że jest mi trudno, a nawet coraz trudniej, pewnie, że dopada mnie zmęczenie materiału, ale pewne jest też to, że cholerstwo, które się we mnie zagnieździło może zapomnieć, że oddam mu ciało, o które dbałam tyle lat i życie, któremu nadawałam swój własny kształt walkowerem. No way. Nadal będę robić wszystko to, co konieczne by wyzdrowieć . Moje życie jest zbyt cenne bym się poddała.