Retrospekcja

Każdemu jego terytorium, każdemu jego wolność i światełko w tunelu, które każdy z nas chce prędzej czy później zobaczyć. Każdemu jego życie. Cel, gra warta świeczki i moment, w którym usłyszy, że oto jest już na tyle dojrzały, że może próbować zrozumieć wszystkie swoje dotychczasowe niepowodzenia, błędy. Posegregować zgubione po drodze bonusy – te na szczęśliwe chwile. Ten rodzaj emocjonalnej retrospektywy zazwyczaj dopada nas w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Tak chce pan scenarzysta, któremu na imię życie. To wtedy bywamy najbardziej zaskoczeni – gdy ktoś od nas odchodzi, sami kogoś porzucamy, okazuje się, że nie ma nic cenniejszego ponad zdrowie i że to, co miało być na zawsze, okazało się tylko na jakiś czas. A gdy nam się wydaje, że już po nas, pan scenarzysta ponownie puszcza do nas oko i wkracza na scenę. Daje nadzieję, że to, co nas spotyka, jest po coś, i że teraz to już tylko będzie z górki. Nawet jeśli nie na zawsze. Gdyby powstał film z Adamem Darskim vel Nergalem w roli głównej, z pewnością miałby wiele zwrotów akcji. Tak jak w życiu każdego z nas. Góra i dół, wolność i potrzeba „zniewolenia”, karnawał i szpitalna izolatka. Dionizje i smutne dni. Na scenie Książę Ciemności woła: „ Z nami jest magia”, a kiedy pytam go o pana scenarzystę – życie, tego, który interesuje się losami każdego z nas, odpowiada słowami Aleistera Crowleya: „Jest radość w wyruszaniu, w podróży i w samym celu”. I głównie o tę podróż chodzi. Bez lęku, ale z wielką ciekawością. Jak się do niej przygotować? Przede wszystkim nie bać się i cieszyć wszystkim, co może nam ono jeszcze przynieść. Kto? Pan scenarzysta – życie.

Małgorzata Domagalik

Kiedy siadam przed komputerem by coś napisać okazuje się, że brak mi słów. Nie umiem jeszcze ogarnąć minionego czasu. Tak wiele się wydarzyło podczas mojej 44 dniowej hospitalizacji i od momentu kiedy jestem w domu, że nie sposób usiąść i opisać choćby części. Na pewno był to dla mnie czas próby. Pod każdym względem. Psychicznie i fizycznie nie byłam dotąd aż tak bardzo obciążona. Strasznie trudno jest wytrzymać wszystko, na co człowiek jest narażony, podczas leczenia zamkniętego i przetrwać wszystkie skutki uboczne. Bardzo dużo daje obecność bliskich. Wiele wsparcia otrzymuje się od ludzi dzielących ten sam los, bo nikt tak nie zrozumie chorego jak drugi chory. Jednak mimo wszystko jest fizycznie niemożliwe by lekko przez to przejść. No chyba, że jest się emocjonalnym cyborgiem. Jeśli nie to człowiek stale będzie się zmagał z przeciwnościami w postaci warunków bytowych (brakiem podstawowych wygód czyli normalnych łóżek, odpowiedniego jedzenia, odpowiedniej ilości toalet do liczby pacjentów, braku świetlicy dla chorych i jakiegokolwiek śladu cywilizacji w postaci radia czy TV) , skutkami leczenia i złośliwością rzeczy martwych czytaj awariami urządzeń naświetlających. Sponiewiera go też troska o innych chorych z którymi się siłą rzeczy zaprzyjaźni przez tak długi czas. Opieka pielęgniarska nie zawsze zdaje egzamin kiedy jest jedna pielęgniarka na cały oddział na zmianie. Nie da się też uniknąć cierpienia po stracie jednej z tych cudownych przyjaźni przeniesionych poza mury szpitalne. Dotyk śmierci bywa bardzo brutalny. Nie sposób obronić się przed lękiem widząc jak działa choroba naocznie każdego dnia. I mimo cudownych ludzi i wielu dobrych sytuacji, wesołych chwil nie da się zrównoważyć nimi tych złych. Bardzo trudny to był dla mnie czas. Nie umiem się jeszcze wewnętrznie tak do końca wyciszyć. Mimo, że wiem, że zdrowieje. Mimo, że głównie duże osłabienie mi teraz dokucza. Mimo, że szykuje nam się spotkanie z dziewczynami z oddziału. Jakoś tak po tej traumie nie potrafię jeszcze siebie przekonać, że już teraz będzie z górki nawet jeśli to z górki obwarowane jest słowem nie na zawsze. Dużo myślę ostatnio o kształcie swojego życia przed chorobą i teraz.  O tym, że moja sytuacja bytowa nic się nie zmieniła. Nadal jest zależna od poświęcenia życia na pracę. Tyle, że ja już tak nie chcę. Chcę żyć inaczej. Chcę mieć czas na to by mieć czas dla siebie. Brak mi pomysłów na to jak to osiągnąć jednocześnie posiadając środki do życia. Zupełnie szczerze nie mam sił by znów pociągnąć półtora etatu ani by trzeci raz zmienić zawód. Trudno mi i myśleć  i nie myśleć o przyszłości. Wszystko w moim życiu teraz jest inaczej. Chciałabym by wydarzyło się teraz coś naprawdę dobrego, co wszystkie obawy by odsunęło w cień. Pojawiło światełko w tunelu pozwalające mieć nadzieję na to by moje życie naprawdę zaczęło należeć do mnie. Umiem dostrzec sens w swojej życiowej podróży i się nią cieszyć, czego i Wam życzę, jednak jakoś coraz trudniej mi niweczyć lęk i dostrzec dokąd mnie ona prowadzi.