Goję się

 Jestem kochani. Chociaż chyba to jeszcze nieodpowiednie słowo na określenie mojego stanu. Tak wróciłam. Tak w domu się psychicznie czuję dużo lepiej. Nie nie czuję się dobrze. Bardzo daleko mi do tego. Ostatni czas był dla mnie bardzo ciężki. Przez cały okres choroby nie było mi nigdy aż tak ciężko. Dopiero w domu poczułam z całą mocą siłę promieniowania jakiemu mnie poddano. Dotkliwie przekonałam się, że spora część mojego przełyku i brzuch to prawie jedna wielka rana. Przez pierwsze dwa dni jakoś dawałam radę jeść oczywiście porcje wróblęce, że tak to nazwę, jednak potem ból przy jedzeniu i piciu stał się tak silny, że to co udawało mi się przyjąć do strawienia już się porcją nie mogło nazywać. Najgorzej, że najbardziej bolało picie. Jednego z dni udało mi się wypić aż pół szklanki wody kiedy powinnam pić dwa litry płynów na dobę. A do tego oczywiście mdłości szpitalne przywiozłam ze sobą do domu także jak nie skręcałam się z bólu to od nich. Z pomocą przyszła mi akupresura niezastąpiona też przy chemiach. Poczułam się trochę lepiej. I co? I cholera jasna kurza twarz musiała mnie dopaść miesiączka. Nie dość że  bolał cały tył pleców (promieniowanie przechodzi na wylot), brzuch,  przełyk, kręgosłup (z powodu stałej utraty wagi stale mi dokucza) to jeszcze doszło podbrzusze i upływ krwi z bardzo osłabionego organizmu. Przestałam wstawać z łóżka. Kiedy szłam do toalety robiło mi się po drodze ciemno w oczach i był to prawdziwy maraton by dojść i wrócić. Byłam tak słaba, że koc na łóżku wydawał mi się za ciężki. Poszłam do lekarza ogólnego wczoraj by upewnić się, że się nie odwodniłam i nie potrzebuję kroplówki i by usłyszeć to o czym wiem od dawna – w niczym mi nie może pomóc. Wszystko się musi teraz po prostu zagoić. Jestem jeszcze bardzo słaba. Wejście na drugie piętro po schodach jest dla mnie nie lada wyczynem nawet jak sobie robie przerwy na podestach. Nie wychodzę z domu. Staram się nie leżeć całymi dniami. Przyzwyczajam organizm do siedzenia potem przyjdzie czas na stanie dłużej niż chwilę i krótkie spacery zanim dostanę zaniku mięśni. Przełyk już mi prawie doszedł do siebie i w brzuchu czuję ból na mniejszym obszarze dzięki akupresurze. Nie wiem ile bym się jeszcze męczyła gdyby nie ona. Powoli staram się też więcej jeść i nawet się udaje. Teraz najważniejsze jest dla mnie by się wszystko zagoiło do końca, bym mogła swobodnie jeść i pić i zatrzymać wreszcie ten ciągły spadek wagi. Cały czas walczę ze swoją słabością i zmęczeniem. Robię wszystko by ten ostatni etap leczenia szybko i dobrze dla mnie się zakończył. Stale powtarzam sobie, że to już finisz, że jeszcze tylko to przetrwam i będzie dobrze. I to pomaga. Tak jak to, że badania nie wykazały aktywnych cech choroby nowotworowej. Trzymajcie kochani dalej za mnie kciuki i pomódlcie się by już niedługo było dobrze.

Wasza Eris