Z cyklu co Eris w głowie siedzi

(...) ze szczytu można dojrzeć jak wszystko jest małe.

Tutaj nasze zwycięstwa i smutki przestają być ważne.

To co zdobyliśmy i co straciliśmy zostaje na dole.

Ze szczytu góry widzisz jak wielki jest świat i jak szeroki horyzont.

Paulo Coelho, Piąta Góra

Moje myśli wybiegają ostatnio bardzo daleko. Dotykają rzeczy bardzo długo nie dotykanych. Wertują sprawy dawno zamknięte. Krążą po odległych kontynentach. Szukają nowego miejsca dla siebie. Przystani. Przestrzeni gdzie już nie będą zlepkiem rozmaitości a staną  się jedną całością dającą siłę przemyślenia. Potrzebuję się zatrzymać. Tak wiele w moim życiu realnym się wydarzyło w ostatnim czasie, że konieczne jest to wszystko zebrać i poukładać, nadać temu sens i zwyczajnie zrozumieć. Zaczynam się coraz częściej zastanawiać czy tam na górze Ktoś nie usiłuje mi czegoś ważnego przekazać tymi wydarzeniami. Jest wokół mnie ostatnio takie nagromadzenie śmierci, że kiedy o tym myślę robi mi się zupełnie nieswojo na duszy. Pożegnanie trzech osób w krótkim czasie w tym 33 letniego kolegi ojca trójki małych dzieci odcisnęło we mnie swój smoliście czarny ślad. Dłuższy samotny pobyt w domu też dał mi sporo do myślenia. I to jakie podejście mają do mnie ostatnio bliscy mi ludzie także sprawia, że czuję potrzebę weryfikacji. Weryfikacji rzeczy dla mnie najważniejszych, poustawiania odpowiednich osób na właściwych miejscach, zmian w kilku ważnych sferach życia i zwyczajnie pobycia sam na sam ze sobą. Pewnie dlatego bardziej niż zwykle tęsknię za górami. Śnią mi się w nocy. Idę drogą na szczyt sama w ciemności po to by u celu zobaczyć najpiękniejszy ze wszystkich wschód słońca. Góry zawsze rozjaśniają mi w głowie, koją sterane serce i wlewają spokój w duszę. Czuję, że przez to, że nie mogę pojechać tam gdzie przesłaniają horyzont coś ważnego mi umyka. Tak jakby dzień powszedni skutecznie przesłaniał mi coś co powinnam już dawno zauważyć. Jest tak jakbym widziała poszczególne elementy układanki ale nie mogła ich złożyć w całość. Z jednej strony długo już tak bardzo nie odczuwałam tego jak kruche jest życie i jak bardzo w tym co przynosi nieprzewidywalne a z drugiej zdaję sobie sprawę, że moje lęki są czasem zupełnie irracjonalne. Nie mogę jednak wykluczyć, że część z nich jest całkowicie racjonalnie uzasadniona. Generalnie niby nic się moim życiu nie zmieniło jednak zaczynam czuć w sercu i w głowie, że jednak już nie wszystko jest takie samo. I mimo, że naprawdę dobrze znoszę wszystkie te trudne dary losu, czemu się sama dziwię, to coś jednak jakby we mnie pękało i nie wiadomo co się z tego wykluje. Głęboko gdzieś podskórnie czuję, że mimo iż uważam siebie za skończonego człowieka znów zaczynam się zmieniać. Nic tak naprawdę nie jest trwałe i na przestrzeni życia każdy ma przynajmniej po kilka wcieleń – każde z innego okresu życia. Chyba zaczyna się dla mnie właśnie kolejny i zupełnie nie wiem jeszcze jak będzie wyglądał.