Miłość, która się nie da wytłumaczyć - Kraków cz V

Odebrałam Katrin punktualnie i jak się zapewne domyślacie już od początku nie mogłyśmy się nagadać. Jako, że prawdziwe czarownice działają na kofeinę swoje kroki skierowałyśmy najpierw do Karmy po kawę na wynos. I (tu uwaga Nikka fragment specjalnie dla Ciebie:) przy tej wizycie miałyśmy sposobność trafić na sławnego barmana-baristę.  Lekko zaspany ale jak zwykle ujmująco przyjazny i miły dla gości chwilkę z nami nawet porozmawiał i ewidentnie przysłuchiwał się naszej rozmowie kiedy robił dla nas kawę:) Jak jest przystojny niestety Wam nie pokażę bo zabrakło nam Pijanej na podorędziu by zabawiła się w paparazzi. Nie powiem ma coś w sobie takie skrzyżowanie chłopięcego uroku z dojrzałością ubrane we fryzurę Barta Simpsona i obdarzone irlandzkim typem urody. Przyciąga do siebie damską część klienteli jeśli nie urokiem osobistym to prezencją:) Czy jest w moim typie? Nie. Jednak nie można mu odmówić osobowości i tego, że robi świetną kawę. Raczyłyśmy się nią z Katrin po drodze nad Wisłę gdzie to przy niej zreanimowałyśmy całkowicie organizmy i ruszyłyśmy na Podgórze  które Katrin chciała mi pokazać, bo jeszcze nigdy nie widziałam tej dzielnicy Krakowa. Po drodze minęłyśmy sławny most zakochanych  Dlaczego się tak nazywa? Otóż z tej przyczyny, że na jego barierkach zakochani wieszają przeróżne kłódki ze swoimi inicjałami często w sercach z datą na symbol wiecznej miłości. Jest tych kłódek i kłódeczek całe mnóstwo. Są zupełnie zwyczajne i proste, są bardzo wyszukane i takie, które wyszły spod ręki profesjonalnego grawera. Kiedy się na nie patrzy automatycznie się człowiek uśmiecha. Tu nie ma żadnych wątpliwości, że zakochani są wśród nas i mają się dobrze. Co prawda nieliczne miłości, które okazały się mniej trwałe niż kłódki zostawiają też po sobie ślad fragmentem wyrwanej siatki jednak jest ich zdecydowanie mniej niż tych trwałych. Zaraz za mostem rozciąga się Podgórze w całej okazałości. Jak nietrudno się Wam pewnie domyślić i ta część Krakowa mi się spodobała. Ma taki swój specyficzny klimat i urok. Nie ma tu takich dzikich tłumów turystów jak na Starówce czy nawet Kazimierzu. Jest jakby ciszej i spokojniej. Wszędzie jest dużo zieleni i w samym centrum mieści się piękny park z prowadzącymi do niego długimi  uroczymi schodami. Skryłyśmy się w nim chroniąc przed upałem i ciesząc oczy bliskością natury. Wracając z niego oglądałyśmy piękne domy w tym spokojnym miejscu i pomyślałam sobie, że pewnie dobrze się tu mieszka, bo wszędzie blisko a jednak dużo spokojniej i ciszej. Po drodze Katrin pokazała mi  Plac Bohaterów Getta  o którym TU i TU  Zawsze chciałam tam trafić by zobaczyć na własne oczy to miejsce. I cieszę się, że udało mi się zobaczyć to miejsce. Jest jakby zupełnie wyjęte z tej rzeczywistości. Wokół ludzi mnóstwo, jeździ miejska komunikacja, toczy się życie a plac pusty. Mało który człowiek go przecina swymi krokami. Nie wiem cz z szacunku, ale mam nadzieję, że tak. Nie sposób nie szanować tego miejsca. Wymownych rzeźb krzeseł, symbolu straconych istnień, po których został na placu tylko bagaż – rzeczy domowego użytku, które zabrali ze sobą nie wiedząc, że idą na śmierć. Przetransportowani ludzie ginęli meble zostawały jak niemy krzyk na pustym placu. Przejmujące miejsce. Szukałam Wam odpowiedniego zdjęcia by oddać jego klimat i znalazłam takie:

( zdjęcie ze strony http://www.onlinephotographers.org/pl/big/3145/)

Wydaje mi się, że najlepiej pokazuje co się czuje patrząc na symbol świadectwa tragicznej historii. Kontynuując nasz krakowski spacer wpadłyśmy jeszcze z Katrin na lody do Starowiślnej by potem na dłużej odpocząć sobie przy ulubionej fontannie Rose i z tego co zdążyłam zauważyć też ulubionym miejscu spacerów matek z dziećmi. Obserwowałyśmy je i uśmiałyśmy się nie raz:) Nawiedziła nasze myśli też wirtualnie Polly jak śmignęła nam przed nosem na rowerku marki Polly mała  dziewczynka:)

Cudnie było sobie tak spędzić leniwie schyłek dnia na rozmowie ciesząc się słońcem dotykającym twarzy. Niestety z końcem dnia musiałyśmy  się z Karin pożegnać tym razem już do zobaczenia nie wiadomo kiedy:( Żal mi było się z nią rozstawać, ale cieszyłam się, że mogłyśmy się wreszcie nagadać do woli i że mogła spędzić ze mną ten dzień. Kiedy odjechała pożegnałam na swój sposób Kraków spacerując już po zmroku po moich ulubionych miejscach  chłonąc ich klimat, energię i co tu dużo mówić – magię, starając się jak najwyraźniej je zapamiętać by móc potem przechowywać wspomnienia jak fotografie w albumie w moim sercu. Otulona Krakowem jak ciepłym szalem wróciłam do hostelu. Zaraz po wejściu zobaczyłam dwie rzeczy – pierwszą, że opaliłam się na powietrzu przez cały dzień na buraczkowo a drugą, że Francuzi nadal są i dokazują. Jednak i tu ukłony w stronę pana recepcjonisty nie trwało to długo bo wszedł do nich i ewidentnie nawrzucał im czystą francuszczyzną, co spowodowało uciszenie się delikwentów i ich w miarę szybką ewakuację na miasto. Tym samym pakując się na kolejną część mojej podróży miałam za ścianą błogi spokój. Szkoda mi było wyjeżdżać. Jak zwykle czułam niedosyt. I mimo zmęczenia nie mogłam zasnąć. Udała mi się ta sztuka dopiero coś koło pierwszej a znowu o czwartej zwalili się ciut ciszej, ale jednak moi francuscy ulubieńcy. Policzyłam do dziesięciu i mordercze instynkty zasnęły razem ze mną. A rano poznałam kolejnego równie sympatycznego recepcjonistę który jak się wymeldowywałam powiedział – Mam nadzieję do zobaczenia. Co nie powiem było miłe z jego strony:) I tak jak późnym wieczorem miałam  Kraków blue  tak rano w świetnym humorze wybierałam się do moich przyjaciół na południowy wschód prawie w strony Kantadeski by spotkać się z nimi po baaaardzo długim czasie i zobaczyć ich nowonarodzoną córeczkę.

PS: A tu prezentuję Wam miejsca o których teraz nie pisałam ale do których też warto zajrzeć w Krakowie

http://www.gehanowska.pl/

http://www.chimera.com.pl/

http://www.pozegnanie.com/index.php?menu=shoplist&id=1

http://www.kuchniaubabcimaliny.pl/nowa/

http://www.siesta-cafe.pl/

http://www.kinopodbaranami.pl/

http://www.pijarzy.pl/