Miłość, która się nie da wytłumaczyć - Kraków cz IV

Jak tylko odprowadziłam Katrin do jej środka transportu gdzieś między zachwytem nocnym Krakowem, wiolonczelistą  z chodnika przed Kościołem a ciepłem nocy dotarło do mnie, że za Chiny ludowe nie pamiętam drogi do hostelu. I nie jest to moi kochani do końca moja wina, bo dziewczyny zawsze prowadziły mnie do niego inną drogą. Nic więc dziwnego w tym, że po zmroku pomyliłam ulice i tak sobie obeszłam jakieś spokojnie 500 m nadprogramowo zanim sięgnęłam do mojego niezbędnika  kolejnego dnia czytaj mapy. Otóż moi kochani Rose przezornie oznaczyła mi na kieszonkowej gratisowej hostelowej  mapie starówki wszystkie ważne miejsca znając mój zmysł orientacji i tym samym uratowała przed błądzeniem przez pół nocy. Sami zobaczcie jak mi wszystko dokładnie oznaczyła:

Oczywiście i z mapą jeszcze trochę błądziłam (wiem beznadziejny przypadek jestem) jednak w końcu dotarłam na miejsce. Pan z recepcji chyba był z lekka zdziwiony pora mojego przybycia i przyglądał mi się z zainteresowaniem jak sobie krążyłam bezszelestnie by nikogo nie obudzić po hostelu jeszcze dobrą chwilę między kuchnią łazienką a pokojem. A może po prostu chciał pogadać, bo jeszcze tego dnia ruch jakby zelżał i pewnie nie miał się do kogo odezwać przez cały dzień. Jednak jak to Pijana stwierdziła pewne osoby w tym my obie mają taki rodzaj spojrzenia, który sprawia, że da się z niego wyczytać, że nie ma się ochoty na bliższe znajomości czy rozmowy nocą. Także spokojnie poszłam sobie spać o mało ludzkiej porze ale z rozkoszną świadomością, że żaden budzik mnie jutro nie obudzi:) I wiecie co booosko mi się spało:) Między innymi dlatego wstałam sobie o zupełnie przyzwoitej porze cała w skowronkach. Bo jak tu nie poczuć się szczęśliwie kiedy jest się w miejscu, które się kocha, kiedy za oknem świeci piękne słońce i szumi fontanna kiedy w kubku w dłoni spoczywa najlepsza kawa na świecie a na talerzyku leżą bułeczki z masłem i dżemem domowej roboty a w rodzinie twoich przyjaciół do których się wybierasz właśnie przyszło na świat upragnione i wyczekane  dziecko najpiękniejszy cud dnia codziennego. Nie sposób nie czuć w sobie ogromnej radości kiedy ma się przed sobą kolejny cudowny dzień i cudowne nowiny w sercu. Siedząc sobie na wygodnej kanapie przy oknie planowali więc cały czas się uśmiechając co będę robić. Na bardzo wiele rzeczy nie mam czasu w życiu codziennym i kiedy tylko trochę go zyskuję zawsze nadrabiam zaległości po pierwsze w spaniu (co właśnie uczyniłam) potem w spotkaniach z ludźmi (co uczyniłam częściowo dzień wcześniej) i w wybieraniu się wszędzie tam gdzie chciałam pójść a nie mogłam z różnych powodów. W ten wolny od spotkań dzień, który był tylko dla mnie chciałam zobaczyć Podziemia sukiennic i Fabrykę Schindlera niestety oba miejsca były w czasie mojego pobytu poza zasięgiem. W poniedziałek w Podziemiach nie było już biletów bo to dzień bezpłatnego zwiedzania a we wtorek były zamknięte, jak w każdy pierwszy wtorek miesiąca. A Fabryka jest tak oblegana, że miejsca wolne do zwiedzania były dopiero za półtorej tygodnia. Wiele z innych atrakcji Krakowa już widziałam, czasem nawet po kilka razy więc postanowiłam tym razem zwyczajnie pooglądać miejsca, które miałam najbliżej i jedno szczególne dla mnie, które miałam dosyć daleko. I tak do wczesnego popołudnia zajrzałam w kilka miejsc mi bliskich w kilka nowych i do jednego znów pomyliłam oczywiście drogę i już nie dotarłam, bo bardziej niż na jego odnalezieniu zależało mi by dotrzeć do tego miejsca bardziej odległego a mianowicie na Skałkę To jedno z tych wyjątkowych miejsc gdzie też jakoś zawsze nie mogłam się dostać do wnętrza, bo był jakiś remont czy zamknięta uroczystość jak już stałam u progu. Chciałam tam kiedyś dotrzeć z zupełnie innych powodów niż obecnie. Zwyczajnie zajrzeć i być przez chwilę blisko tych Wielkich przez wielkie W. Jednak nigdy nie myślałam, że kiedyś pójdę tam by być chwilę blisko kogoś kto jest mi bardzo bliski. By się za niego pomodlić i dotknąć płyty jego nagrobka. Mówię oczywiście o stosunkowo nowym towarzyszu Wielkich Czesławie Miłoszu. Od dawien dawna wiele jego słów żyje we mnie i jest kimś zupełnie niewiarygodnie swoim dla mnie z wielu powodów. Kocham wiele jego utworów w sposób szczególny. Uwielbiam na przykład ten wiersz:

Czesław Miłosz

 

TO

Żebym wreszcie mógł powiedzieć, co siedzi we mnie.
Wykrzyknąć: ludzie, okłamywałem was
Mówiąc, że tego we mnie nie ma,
Kiedy TO jest tam cięgle, we dnie i w nocy.
Chociaż właśnie dzięki temu
Umiałem opisywać wasze łatwopalne miasta,
Wasze krótkie miłości i zabawy rozpadające się w próchno,
Kolczyki, lustra, zsuwające się ramiączko,
Sceny w sypialniach i na pobojowiskach.

Pisanie było dla mnie ochronną strategią
Zacierania śladów. Bo nie może podobać się ludziom
Ten, kto sięga po zabronione.

Przywołuję na pomoc rzeki, w których pływałem, jeziora
Z kładką między sitowiem, dolinę,
W której echu pieśni wtórzy wieczorne światło,
I wyznaję, że moje ekstatyczne pochwały istnienia
Mogły być tylko ćwiczeniami wysokiego stylu,
A pod spodem było TO, czego nie podejmuję się nazwać.

TO jest podobne do myśli bezdomnego,
kiedy idzie po mroźnym, obcym mieście.

I podobne do chwili, kiedy osaczony Żyd
widzi zbliżające się ciężkie kaski niemieckich żandarmów.

TO jest jak kiedy syn króla wybiera się na miasto
i widzi świat prawdziwy: nędzę, chorobę, starzenie się i śmierć.

TO może też być porównane do nieruchomej twarzy kogoś,
kto pojął, że został opuszczony na zawsze.

Albo do słów lekarza o nie dającym się odwrócić wyroku.

Ponieważ TO oznacza natknięcie się na kamienny mur,
i zrozumienie, że ten mur nie ustąpi żadnym naszym błaganiom.

 

TO. Kraków 2000.

Nikt nie musi mi przekładać żadnego z jego słów z polskiego na tak zwane nasze. One same do mnie przemawiają i nawet jeśli ich zapis niewiele podpowiada to intuicyjnie da się wyczuć, co chciał przekazać. Pewnie dlatego zawsze będzie częścią mnie. Dlatego też niezmordowanie usiłowałam trafić na Skałkę mimo iż permanentnie  się pogubiłam jak już długo mi się nie zdarzyło. Błądziłam spokojnie z godzinę obeszłam wszystkie ulice dookoła i za nic nie mogłam znaleźć tej bocznej prowadzącej z miasta do Kościoła. Powinnam była iść od strony Wisły i Wawelu wtedy bym trafiła bezbłędnie a tak w upale zrobiłam sporo kilometrów nadto nim wreszcie trafiłam. Długo się tak nie ucieszyłam jak wtedy kiedy zobaczyłam wreszcie oznaczenie ulicy Skałecznej:) W końcu udało mi się zobaczyć Kościół od środka i wejść do krypty.

Robi dosyć spore wrażenie mimo niewielkich rozmiarów. Nie umiem określić z czego to wynika. Być może w moim przypadku z przywiązania do ludzi słowa i z szacunku dla nich. Być może z klimatu pomieszczenia. A może po prostu ze świadomości bliskości osób tu złożonych. Nie jestem jedyna osobą, dla której tam obecni są ważni. Nie brak tam kwiatów czy zniczy – wyrazów pamięci tych dla których słowa żyją w nas. Nie wiedziałam, że można zostawić tam taki dowód pamięci w przeciwnym razie zabrałabym ze sobą do zapalenia znicz. Może uda mi się tam jeszcze kiedyś wybrać i zostawić po swojej bytności taki ślad pamięci. Wizyta na Skałce wprawiła mnie w lekko melancholijny nastrój przypomniała o rzeczach, które kiedyś były treścią mojego życia a od których jestem teraz bardzo daleko. Jednak nie uległam mu na długo w końcu byłam w Krakowie w końcu świeciło piękne słońce w końcu wiem, że moje decyzje były dobre. Dlatego spokojnie wybrałam się na zakupy i dobry obiad już pod wieczór a na zwieńczenie udanego dnia do kina  Ars na najnowszy film Allena O północy w Paryżu Bardzo lubię mniejsze od sieciówek kina, ich klimat i kameralność. Dlatego nic dziwnego, że spodobało mi się w Arsie i z przyjemnością oglądało mi się tam film. Generalnie nie należę do allenomaniaków jednak niektóre z jego filmów bardzo lubię i zdecydowanie po seansie dodałam do ich listy O północy w Paryżu. Długo się tak nie uśmiałam na żadnym filmie. Niektóre dialogi są wręcz rozbrajające:) Jeśli będziecie mieli okazję obejrzeć polecam. Po seansie  jako że już pora znów była późna spacerkiem udałam się do hotelu na spoczynek sądząc, że to już koniec wrażeń na dziś jednak się myliłam. Kiedy sobie spokojnie już w pokoju siedziałam i czytałam zbierając do mycia usłyszałam pukanie. Zdziwiłam się ale otworzyłam bo myślałam, że to recepcjonista z lampą na wymianę. Chciałabym zobaczyć swoją minę na widok zupełnie innego młodego mężczyzny w progu. Po wstępnym szoku uśmiechnęłam się a ów jegomość na to odpowiedział uśmiechem i rzekł Hello po czym odszedł zapukał do kolejnych drzwi i przywitał się dokładnie tak samo po czym ruszył do kolejnego pokoju. I takim to sposobem poznałam jednego z piątki Francuzów moich sąsiadów z za ściany. Panowie byli bardzo towarzyscy, bardzo hałaśliwi i na pewno za kołnierz nie wylewali. Ruszyli w miasto mniej więcej w godzinach kiedy ja złapałam pierwszy sen (do tego momentu czułam się jakbym usiłowała zasnąć w barze za kontuarem) i z iście ułańską fantazją wrócili o czwartej nad ranem budząc mnie i pewnie resztę gości potykaniem się o własne stopy, ściany i drzwi głośnym chichotem i rozmowami do świtu. Jak nietrudno się domyślić mało co spałam przez to towarzystwo. No cóż jak to mówią sąsiadów się nie wybiera. Rano za to byli zupełnie spacyfikowani i jedynym znakiem ich obecności był znajomy odorek alkoholowy spode drzwi pokoju. Zbierając się po śniadaniu po Katrin zupełnie nie obudzona wypitą kawą w duchu żywiłam nadzieję, że się wyniosą do czasu kiedy wrócę i cieszyłam się, że nie będzie mnie przy ich zapewne głośnej pobudce. Pogoda znowu dopisała i idąc słonecznymi ulicami starówki zapominałam już o głośnych nieznośnych towarzyszach z za ściany ciesząc się, że Katrin będzie mi pokazywać kolejne swoje ulubione miejsca i będziemy mogły się nagadać za wszystkie czasy.

c.d.n.