Czarownice dwie w Trójmieście – czyli śladami Rose i Eris

Rzadko mam okazję widywać swoich przyjaciół. Tak się złożyło, że większość z nich rozjechała mi się po Polsce i świecie. Dlatego kiedy ktoś z moich bliskich zjawia się w moich stronach zawsze ogromnie się cieszę, że możemy się spotkać. Jak część z Was wie niedawno na północy gościła Rose i oczywiście nie było takiej opcji byśmy się przy tej okazji nie spotkały.  Nieważne, że dzień przed spotkaniem z Rose pobiłam swój własny rekord i spędziłam w pracy 16 godzin, nieważne, że cały dzień pierwszego spotkania miałyśmy pogodę jak z filmu Deszczowa piosenka  a drugiego minęłyśmy się z mini huraganem ważne, że mogłyśmy się spotkać i porozmawiać bez pomocy technologii. Prawdziwa rozmowa zawsze jest najcenniejsza. Tym bardziej wartościowa, że i na te technologicznie wspierane nie mam ostatnio czasu. Generalnie mam wrażenie, że strasznie się kurczy i wszelkimi sposobami staram się zatrzymać ten proces. Podczas pobytu Rose udało mi się wykroić dwie niedziele na to byśmy mogły się nagadać. Pierwszą spędziłyśmy częściowo w Gdańsku i częściowo w Sopocie. Przespacerowałyśmy się po Starówce pokazałam Rose moje ulubione miejsca a ona mi swoje i okazało się, że jedno nawet lubimy obie oczywiście chodzi o ulicę Mariacką, która niezmiennie wszystkich czaruje:)

  

Wspierane dzielnie moim parasolem zrobiłyśmy nawet małą sesję fotograficzną  w tych ekstremalnych warunkach. A potem poszłyśmy sobie na zasłużony odpoczynek do byłej ulubionej  kawiarni Rose  Pi kawy. Byłej bo zmiany organizacyjne i przeniesienie lokalu kawałek dalej niestety nie wyszły temu miejscu na dobre. Nadal co prawda można tam polecić herbatę (nie wiem jak z kawą, bo akurat nie piłam), ale już obsługi zdecydowanie nie, podobnie jak w krakowskim Kolanku czeka się na nią całe wieki tak jak na rachunek a na dodatek myli się jej treść zamówień a i powiększenie miejsca sprawiło, że znalazły się tam sprzęty nie do końca sprawne typu niepożądanie bujany stolik. Do tego za pewnego rodzaju szczyt uważam kasowanie za toaletę ludzi nie będących gośćmi Pi kawy 5 zł. W żadnym cywilizowanym kraju takich praktyk się nie stosuje tylko w Polsce. Pierwszy raz też zdarzyło mi się wyjść z lokalu nie czekając aż obsługa zabierze pieniądze za rachunek. Zwyczajnie uważam, że 20 min. czekania zdecydowanie wystarczy tym bardziej jeśli ktoś się spieszy jak my z Rose. Samo miejsce sprawia dobre wrażenie i domyślam się, że faktycznie kiedyś mogło być urokliwe ale niestety niewiele po tym uroku zostało. Rose rozczarowała się niepomiernie, że od czasu jej ostatniej wizyty tak niekorzystnie zmienił się ten lokal. No cóż tak to w Polsce już jest, że tylko nieliczne miejsca utrzymują początkowe standardy na stałe. Ja już do tego przywykłam i nawet mi to już nie przeszkadza jednak szkoda mi było Rose, która chciała mi pokazać coś wyjątkowego co się już wyjątkowym okazało nie być. Dla mnie miejsce nie ma znaczenia – najważniejsi są ludzie. Mnie wystarczy do szczęścia by byli przy mnie bliscy i bym mogła gadać w nieskończoność:) Oczywiście głównie tym się zajmowałyśmy z Rose:) Z Gdańska podjechałyśmy sobie do Sopotu by mogła się przywitać z morzem, bo nie zdążyła od swojego przyjazdu.  Sopot jak zwykle pięknie oświetlony przywitał nas lekką szarością i swoim spokojnym klimatem. Chwilowo uwolnione od nieustannie siąpiącego deszczu pospacerowałyśmy chwilę deptakiem i ruszyłyśmy prosto na molo. Morze było tego dnia szczególnie spokojne, zupełnie bezwietrzne, wyglądało jak wielkie zamglone jezioro. Szumiało tylko bardzo delikatnie kiedy nieliczne fale dobijały do brzegu. Przyjemnie tak było pospacerować sobie i potem powędrować alejkami prosto na obiad. Oczywiście tematów do rozmów nam nie zabrakło przez cały czas a i aparat Rose też był stale w użyciu:) Niestety czas już powoli zaczął nas gonić i musiałyśmy się dość szybko zebrać już z powrotem do Gdańska. Tam zdążyłyśmy już tylko zrobić maleńki spacer po nocnej Długiej i dosłownie biegiem wróciłyśmy na Dworzec bym zdążyła na swój pociąg. Obiecałyśmy sobie przy pożegnaniu, że jeszcze się spotkamy nim Rose wróci na południe, bo oczywiście nie zdążyłyśmy się nagadać.

 c.d.n