Upadki i wzloty

Tak wiem powinnam częściej pisać. Jednak z mobilizacją u mnie ostatnio trudno. Z jednej strony chcę pisać a z drugiej strony jest we mnie odwieczny sprzeciw przed pisaniem o rzeczach mało optymistycznych. Są dni kiedy wręcz wiem, że nie powinnam siadać do komputera. Jestem teraz w trakcie drugiego cyklu chemii. Myślałam, że będzie tak samo jak przy pierwszym. Było inaczej. Znacznie dłużej dochodziłam do siebie po kroplówce. Doszło mi sporo skutków ubocznych jakie mnie przy pierwszym cyklu ominęły. Praktycznie tydzień wyłączona byłam z życia. Mało wychodziłam z domu. Czułam się na to za słaba. Strasznie szybko się męczyłam i miałam uczucie jakby moje nogi nie były moje. Inaczej nie umiem tego nazwać. Miałam też bóle głowy podobne do migrenowych. Ciężko je było znieść tak kilka dni pod rząd. Ta słabość cielesna, ból i szereg pomniejszych acz dokuczliwych rzeczy dały mi się we znaki. Ciężko jest tak funkcjonować. Trudno jest znaleźć w sobie siłę kiedy zaczyna mdlić już nawet woda i nie ma się zupełnie apetytu. Kiedy intensywność zapachów (kto wie czy w afekcie nie zabiję sąsiada, który pali a dym wlatuje mi do mieszkania) i brak odporności na hałasy z zewnątrz (naprzeciw stawiają garaż i przycinają blacharkę pod moimi oknami sic!) wyprowadzają z równowagi. Kiedy myśli się o tym gdzie po drodze do celu są ławeczki by być spokojnym o to, że będzie gdzie usiąść jeśli zabraknie sił. Moje życie wygląda teraz zupełnie inaczej. Co prawda daleko mi do odejścia w stan spoczynku, ale dużo mniej aktywna jestem. Nie pozwalam sobie na leżenie całymi dniami w łóżku.  Odkąd  jestem chora nie przeleżałam ani jednego dnia. Nawet jak czułam się paskudnie wstawałam, ubierałam się i znajdowałam sobie zajęcie odpowiednie do swoich sił. Znalazłam sposób na to by nie zwracać w najtrudniejszym pierwszym tygodniu cyklu – po prostu muszę jeść dużo mniej i określone rzeczy. Kiedy woda zaczęła mnie mdlić szukałam czegoś do picia co nie będzie i znalazłam – wodę żywca cytrynową. Z brakiem apetytu jest najtrudniej, ale też sobie radzę. Do niczego się nie zmuszam jem tylko tyle i tylko to, co wiem, że nie wywoła reakcji. Nadrabiam niedojadanie w drugim i trzecim tygodniu cyklu kiedy wraca mi apetyt i jem normalnie. Dużo czasu zajmuje mi gotowanie. Znalezienie odpowiednich składników i samo przyrządzanie potraw. Uważam bardzo by nie wprowadzać nawet minimalnej dawki chemii z pożywienia do siebie, bo mam jej już w sobie wystarczająco dużo. Można powiedzieć, że jem teraz bardzo ekologicznie. Po pierwszym pełnym cyklu widzę, że to przynosi efekty, bo przestałam chudnąć. Mam gorsze i lepsze dni. Kiedy jest dobrze dużo rzeczy jestem w stanie zrobić. Ogarnęłam bałagan w szafach z ciuchami na co NIGDY nie miałam czasu, zrobiłam sporo przetworów na zimę, bo dostałam zbyt wiele owoców bym mogła je zjeść, upiekłam kilka ciast, wybrałam się dwa razy do kina i odwiedziłam bliskich. Kiedy jest gorzej staram się wyciszyć. Oglądam TV, czytam jeśli jestem w stanie się skupić na treści, dużo rozmawiam z bliskimi, czasem się położę na godzinę lub dwie. Radzę sobie kochani jak umiem najlepiej. Bardzo dbam o to by nie upadać na duchu. Zwalczam swoje lęki systematycznie. Wiem, że jak tylko pozwolę sobie na chwilę słabości poczuję się gorzej. Zauważyłam, że specyfiką tej choroby jest to, że jest ściśle powiązana z psychiką. Jeśli tylko ktoś zaczyna upadać na duchu choroba zaczyna galopująco postępować. Jest zupełnie jak na polu bitwy jeśli spojrzysz za daleko i dostrzeżesz posiłki wroga przestaniesz wierzyć w zwycięstwo jednak kiedy skupisz się na pokonywaniu pojedynczych przeciwników okaże się, że zwycięstwo cały czas jest w zasięgu ręki. Podobno wiara w wyzdrowienie to połowa sukcesu. Zostaje mi więc jeszcze druga do ogarnięcia i będzie dobrze.