Znów na wojnie

Kochani niestety po maratonach do różnych specjalistów i różnych badaniach okazało się, że doszło u mnie do wznowienia choroby. Znów mam ten sam typ nowotworu tym razem w zgrubieniu pod blizną pooperacyjną. Dlatego też od czwartku po wcześniejszych diagnozach z echem serca włącznie znów jestem na chemioterapii. Tym razem dostaję gorsze świństwo niż poprzednio. Na 99% stracę włosy. Nie wiem ile cykli mi go dadzą. Nie wiem ile mój organizm na chwilę obecną jest w stanie znieść. Boję się o moje narządy wewnętrzne już i tak po przejściach, bo jak one osłabną to nie będę mieć narzędzi obronnych przed paskudztwem. Sytuacja jest poważna. Niestety też stale zbiera mi się woda w jamie brzusznej i opłucnej. Wyglądam teraz jak bardzo szczupła kobieta w 3-4 miesiącu ciąży. Myślałam, że będą mi tą wodę ściągać, ale podobno mam jeszcze za mały brzuch by się zakwalifikować do wkłucia. Ciężko mi strasznie dźwigać ten brzuch. Poruszanie się z nim schylanie, wchodzenie po schodach, spanie jest bardzo trudne. Woda w opłucnej utrudnia mi też czasem oddychanie. Generalnie czuję się teraz mało komfortowo. Głównie poleguję w domu. Strasznie dokucza mi kręgosłup zbyt obciążony. Do tego niestety ten rodzaj chemii który dostaję jest silnie wymiotny a ja i tak mam już problemy z jedzeniem i ważę tyle co kot napłakał więc czeka mnie jeszcze konsultacja chirurgiczna. Chirurg, który mnie operował ma zadecydować czy założyć mi operacyjnie dojelitowo rurkę do dożywiania mnie z pominięciem przełyku by mnie wzmocnić. Dostałam też jakieś płynne lekarstwo na porost mięśni i wzmożenie apetytu. Smakuje tak, że mogło by działać jak środek na wymioty… Ale nic to dzielna jestem łykam i potem pół godziny zabijam ten smak w ustach i walczę by zostało w jelitach. To by było tyle z wieści medycznych. Psychicznie mam huśtawki nastrojów. Z jednej strony cieszę się, że nie czuję się na chwilę obecną gorzej niż na ostatniej chemii a z drugiej zdaję sobie sprawę, że im dalej w las tym będzie trudniej. Robię, co mogę by się wzmocnić ale wiem, że to i tak wszystko za mało. Słaba jestem. Dziś mija rok odkąd się dowiedziałam o chorobie i nadal zdrowa nie jestem. Naprawdę ciężko być optymistą w mojej sytuacji, ale staram się sprostać i temu wyzwaniu. Najtrudniej jest mi się uwolnić od własnych natrętnych myśli i zapomnieć choć na chwilę o chorobie. (Trudno się temu dziwić jak co rano się mierzy brzuch, kontroluje posiłki, przyjmuje leki i ma objawy brania chemii) BARDZO, ale to bardzo pomaga mi rodzina i bliscy mi ludzie. Nie zdawałam sobie sprawy ilu ludziom na mnie tak bardzo zależy. Każdy stara się na swój sposób pomóc i dzięki temu może nawet uda mi się pożyczyć łóżko rehabilitacyjne by skończyły się moje bóle kręgosłupa i bym mogła lepiej i wygodniej spać. Pomoc przychodzi z nawet najmniej oczekiwanej strony. Dużo osób mnie odwiedza. Byli ostatnio przyjaciele z drugiego końca Polski i koleżanka jeszcze z podstawówki przyjechała z Irlandii, dalsza rodzina była też u mnie wczoraj. Cudnie jest się spotkać i zobaczyć kochane twarze. Nie myśleć przez chwilę chociaż o swoich problemach polegując na fotelu i słuchając opowieści:) Strasznie dużo osób też do mnie dzwoni i co mnie najbardziej zaskakuje regularnie. Ogromne mam wsparcie przyjaciół. Pamiętają terminach moich badań, datach wyników, wizyt u specjalistów. Troszczą się ogromnie a mnie to ogromnie wzrusza. Czuję i wiem, że jestem bardzo kochana. Gdyby jeszcze tylko rak mnie opuścił byłabym bardzo szczęśliwym człowiekiem. Nie ustawajcie w modlitwie kochani by udało mi się przejść tą kolejną wojnę zwycięsko bez wielkich strat

Wasza Eris