O dwóch aniołach

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają, jak latać.

Antoine de Saint-Exupéry

Dziś rano znalazłam w skrzynce na listy piórko anioła, jego małą wizytówkę w postaci awizo zapraszającą by go odebrać z podróży. Anioły wbrew pozorom nie często jawnie podróżują do ludzi. Robią to na wyraźną prośbę tych, którzy sercem są podobni do nich. Kiedy trafiają do swojego adresata zostają już z nim na zawsze. Wnoszą ze sobą do jego domu i serca spokój i uśmiech czuwając nad jego życiem. Świetnie sobie radzą z przepędzaniem samotności i podpieraniem swoim ramieniem dokładnie wtedy kiedy jesteśmy już o krok od upadku. Są wierne, cierpliwe, kochające i bezcenne. Wiem, bo znam jednego w ludzkiej skórze. Takim aniołem jest dla mnie Polly, która nie gniewa się kiedy długo milczę, bo nie mogę się ze sobą uporać i jest w stanie wyczuć jako jedyna, że to, co mnie trapi, to nie tylko kolejny z serii dołek, ale coś poważniejszego. Dlatego bym nie czuła się sama z tym wszystkim wysłała do mnie anioła by był przy mnie kiedy jest daleko. Zupełnie niespodziewanie zjawił się w swojej cudownej osobie jako jej wysłannik

 

   i od kiedy  przekroczył progi Eriskowa czuję się wyraźnie lepiej. Uśmiecham się do niego kiedy na niego patrzę i cieszę się, że ze mną jest. Może uda mu się w jakiś magiczny sposób przynieść mi szczęście i pomóc rozwiązać choćby jeden z moich supełków w końcu nosi ze sobą bordowe serce zupełnie jak moje. Siedzi sobie teraz nade mną z góry czuwając nad moją pracą i przygląda się jak do Was piszę ze strategicznie najlepszego miejsca by mieć mnie na oku.

Sprawuje się świetnie Polluś, nie mogłaś wybrać dla mnie lepszego prezentu i nie mógł trafić do mnie w odpowiedniejszym momencie. Dziękuję Ci za niego i po prostu za to, że jesteś:*