...

Wszelkie nasze czyny mają konsekwencje, z którymi musimy się pogodzić i z którymi musimy żyć świadomie, jeśli nasze życie nie ma być desperacką ucieczką od siebie samych.

Salley Vickers, Twoje drugie ja 

Nie umiem pisać kiedy brak mi równowagi. Jest coraz bardziej krucha. Delikatny dotyk upadającego pióra potrafi przechylić jej szalę ku dołowi. Przywrócić ją do poziomu jest coraz trudniej. Balansuję więc na ostrzu noża z własnych myśli sama sobie będąc katem. Panowanie jest tylko optycznym złudzeniem. Zdając sobie sprawę, że bezpiecznie jest tylko zaglądać przez dziurkę od klucza otworzyłam drzwi i już nie umiem ich zamknąć. Nie da się zatrzymać rwącego potoku gołymi rękami. Płynę więc z prądem bez wytchnienia obijając się o ostre kamienie, tonąc kiedy sił brak. Brzegów nie widać. Wiem muszę to przetrwać. Wymyślić nowe sposoby pacyfikacji wewnętrznych demonów, bo stare przestały się sprawdzać. A tymczasem jestem zupełnie bezsilna. Znów przemęczona psychicznie i fizycznie. Chciałabym, żeby się wszystko ułożyło tak naprawdę. Chciałabym przespać czas przed tym kiedy to nastąpi, bo na trzeźwo jest nie do zniesienia. Chciałabym móc się znieczulić choć na jakiś czas. Wyłączyć emocje i myśli, zapomnieć. Dało by mi to chwilę wytchnienia, szansę by na nowo nabrać sił. Niestety żadne z tych pragnień nie ma realnej możliwości spełnienia. Muszę więc znowu mierzyć się sama z czymś, co mnie przerasta, czemu nie daję rady. Muszę zrobić sobie przerwę. Muszę dać sobie czas na odpoczynek od wszystkiego. Wrócę.