Something

SOMETHING I'VE NOT DONE

by WS Merwin

Something I’ve not done

is following me

I haven’t done it again and again

so it has many footsteps

like a drumstick that’s grown old and never been used

In late afternoon I hear it come closer

at times it climbs out of a sea

onto my shoulders

and I shrug it off

losing one more chance

Every morning

it’s drunk up part of my breath for the day

and knows which way

I’m going

and already it’s not done there

But once more I say I’ll lay hands on it

tomorrow

and add its footsteps to my heart

and its story to my regrets

and its silence to my compass

W.S. Merwin

Coś czego nie zrobiłem

Coś czego nie zrobiłem

Podąża za mną

Nie zrobiłem tego ponownie i jeszcze raz

Więc zostawia wiele śladów stóp

Jak pałeczki do bębna, które się zestarzały a nigdy nie były używane

Późnym popołudniem słyszę  jak podchodzi  bliżej

Czasami wychodzi z morza

Na moich ramionach

Wzruszam nimi strząsając je

I tracę jeszcze jedną szansę

Każdego ranka

Upija część mojego oddechu na dzień

I wie którą drogą

Podążam

I u celu nie jest zrobione

Ale raz jeszcze mówię położę na tym swoje ręce

Jutro

I dodam jego ślady do mojego serca

I jego historię do mojego żalu

I jego ciszę do mojego kompasu

„Pomyślę o tym jutro” – często powtarzała Scarlett O’Hara z powieści Margarett Mitchell Przeminęło z wiatrem. Mam dokładnie tak samo. Zbyt wiele w moim życiu ludzi, spraw, problemów, rzeczy i prac do ogarnięcia by dało się to zamknąć w jeden dzień. Zbyt wiele wszystkiego. I tak mijają kolejne godziny, dni, miesiące, lata. Jutro przeznaczone na przemyślenie tysiąca kwestii staje się bardzo odległą w czasie perspektywą i pojęciem względnym, bo nigdy nie dotyczy dnia kolejnego. Moje jutro to zupełnie nowa kategoria czasoprzestrzenna. Mało wyrazista a jednak obecna. Chodząca za mną i przypominająca o sobie rzeczami do zrobienia czy przemyślenia. Wykorzystująca każdą chwilę zawieszenia umysłu by się do niego dobić i zostawić po sobie ślad. Coraz więcej takich śladów ostatnio odnajduję. Śladów rzeczy odłożonych na później. Jest  ich tak wiele, że powoli zaczynam odnosić wrażenie, że całe moje życie zostało odłożone na później w oczekiwaniu na lepsze czasy. Zaczynam się bać, że przeminie niezauważalnie. Zaczynam myśleć ile mi jeszcze czasu zostało. Zaczynam dostrzegać, że pewne utracone rzeczy nigdy już nie wrócą, że zmarnowanych szans się nie odzyska i że choćby nie wiem jak bardzo się chciało niektórych rzeczy się nie zmieni. Jutro też ma swój termin ważności. Nie wszystko co do niego odkładamy da się w przyszłości zrealizować. Jakoś bardziej niż zwykle boli mnie ostatnio ta świadomość. Jakoś bardziej niż zwykle jestem ostatnio wrażliwa/nadwrażliwa. Jakoś bardziej ostatnio sama pod każdym możliwym względem. Zrezygnowana świadomością, że niczego nie jestem w stanie zmienić.