Rocznicowo

Chociaż pewnie niektórym z Was (zupełnie jak mnie) trudno będzie w to uwierzyć to nie da się ukryć, że Eriskowo skończyło właśnie PIĘĆ lat. Wiele się działo przez ten czas. Blog przechodził transformacje, zmieniłam nick pod którym piszę, nazwę i adres a teraz i miejsce blogowania. Wielu ludzi przewinęło się przez moje progi. Niektórzy zajrzeli przez dziurkę od klucza, inni wpadli na kawę, jeszcze inni przyszli odreagować, wielu wpadło by pomilczeć nad słowem nie zaznaczając swojej obecności a nieliczni dla mnie najbardziej wartościowi zadomowili się w moim domu i zapuścili tu swoje korzenie. To dzięki Wam kochani dalej tu jestem. To dla Was drzwi mojego wirtualnego domu są zawsze otwarte. To Wasza obecność ma wpływ na to jaki jest mój dom. To  Wasza obecność motywuje mnie do pisania o tym, co dla mnie ważne, co wzrusza, porusza a czasem i denerwuje. Nie sposób opisać ile mi dało to miejsce i jak wpłynęło na moje realne życie. Zupełnie się nie spodziewałam siadając do klawiatury pięć lat temu, że za sprawą bloga może mnie spotkać tyle dobrego. Gdyby ktoś mi powiedział, że odnajdę tu prawdziwą przyjaźń, drugą rodzinę, że będę mieć przyjaciół w całej Polsce, że będę się spotykać z ludźmi, których poznam przez sieć, że będę mieć wpływ na ich życie a oni na moje, że to miejsce będzie dla mnie tak cenne dałabym mu sto złotych i wysłała do psychiatry, bo psycholog to za mało. Tak by było pięć lat temu. Teraz po tych latach wiem, że ten mały kawałek sieci potrafi zdziałać bardzo wiele i bardzo wiele dać. Uśmiecham się wspominając ten czas - początkowe Onetowe potyczki z techniką, radość z pierwszego komentarza, całą masę komentarzowych dyskusji poważnych i niepoważnych gdzie śmiałam się do łez, te setki maili, które otrzymałam, wszystkich bliskich ludzi i wszystkie wielkie rzeczy no i oczywiście radość pisania, radość możliwości niesienia pomocy i radość ze zwyczajnej ludzkiej obecności.  Mam sentyment do ludzi, którzy są ze mną od początku. Smutno mi z powodu tych, którzy się wykruszyli przez ten czas i odcięli od blogowych znajomości. W ubiegłym roku taką moją prywatną stratą była decyzja Electry by zniknąć ze świata blogowego. Niestety nie ona jedna z dnia na dzień opuściła naszą rodzinę. Czasami jeszcze się zastanawiam co się stało z tymi ludźmi, którzy odeszli na przestrzeni tych pięciu lat. Myślę, że ja bym tak nie potrafiła. Myślę, że jeśli kiedyś z jakichś powodów przestanę pisać to nadal pozostanę z Wami w kontakcie i będę Was czytać. Jednak póki co się na to nie zanosi – możecie być spokojni:) Nie wyobrażam już sobie bym nie usiadła przed komputerem przynajmniej co drugi dzień z kubkiem kawy w dłoniach i nie zajrzała do Was. Mam autentyczne wyrzuty sumienia jak Was zaniedbuję i nie mam czasu pisać czy komentować. Wasza wyrozumiałość dla mnie w tym temacie niezmiennie  sprawia, że robi mi się ciepło na sercu. Nie dość, że na mnie czekacie, ostatnio nawet tygodniami, to jeszcze nie gniewacie się, że nie zostawiam u Was po sobie śladu (wstydzi się). Już nie wspomnę nawet, że niedawno usłyszałam od jednego z Was, że warto na mnie czekać, co mnie kompletnie rozłożyło na łopatki. Najzupełniej w świecie nie da się Was nie kochać:) Dlatego przy tej miłej okazji OGROMNIE WAM DZIĘKUJĘ za Waszą obecność, czas jaki mi poświęcacie, każde Wasze słowo komentarza, wszystkie zdjęcia, maile, rozmowy i spotkania. Zwyczajnie za to, że dzielicie się sobą ze mną. Jesteście dla mnie bezcenni tak jak ten blog. Ściskam Was wszystkich razem i z osobna urodzinowo zostawiam buziaki i to czekoladowe „maleństwo”

Wasza Eris