Miłość, która się nie da wytłumaczyć - Kraków cz I

Czasami kiedy mam chwilę usiąść z kubkiem gorącej herbaty, kiedy już w połowie mojego miasta pogasły światła a księżyc stoi na warcie myślę o tym jak bardzo skurczył się ostatnio mój czas na życie. Nie pojechałam w tym roku podziwiać magnolii w maju. Przez całe lato nie byłam nad morzem chociaż mam rzut kamieniem dosłownie. Pierwszy raz nie zobaczyłam letniej wystawy rzeźb z piasku. Praktycznie już nie robię zdjęć, bo nie mam kiedy.  Domu rzecz jasna nie będę fotografować. Moje życie zdominowała praca. Nie bardzo się ma czas na to by żyć kiedy  czasami wychodzi się z domu o 6.15 względnie 5.15 i wraca o  16.30 względnie 18.30. Lubię swoją pracę ale nie aż tak by z własnej woli oddawać jej tyle najcenniejszej dla mnie rzeczy jaką jest czas. Niestety jednak żyjemy w takich a nie innych czasach i nie mogę sobie pozwolić na zmianę pracy. Jedyne co mogę to mieć nadzieję, że dzięki nowemu oprogramowaniu odetchniemy z ulgą a nadgodziny i praca w soboty nie będą już konieczne a urlop będzie rzeczywistą możliwością a nie mglistym marzeniem. Do tego czasu jednak wygospodarowanie czasu dla siebie będzie u mnie gimnastyką godną konkurencji olimpijskiej dlatego proszę Was o uzbrojenie się w cierpliwość  w czekaniu na moje posty.

Kiedy już byłam bardzo zmęczona /a nie tak łatwo mnie zmęczyć/ pracą w pracy w domu i generalnie wszystkimi życiowymi zajęciami zaczęłam się buntować i postulować o urlop. Niestety nie byłam jedyną która o ten urlop zabiegała i tak zawsze ktoś inny był na urlopie względnie działo się coś pilnego do zrobienia czego nie mógł zrobić nikt inny niż ja czy zwyczajnie nie dostałabym urlopu w wybranym terminie pomijając oczywiście drobiazg w postaci zmiany oprogramowania. Dlatego kiedy pojawił się cień szansy na wolne dni i miałam zdecydować od razu nie wahałam się ani chwili. Myśleć o organizacji urlopu zaczęłam dopiero kiedy miałam w ręku podpisany przez dwie osoby upragniony wniosek urlopowy. I tu przyznam się po chwilowej euforii mina mi zrzedła. No bo jak podzielić wszystko co się odkłada cały rok na 9 dni z weekendami. Przyznaję nie jest to proste tym bardziej wtedy kiedy się ma serce na południu kraju będąc fizycznie na północy czytaj już na wstępie dwa dni odpadają na podróż. Drugą sprawą jest to, że niemal wszyscy, których chcesz zobaczyć pracują i już dawno po urlopach są. Trzecią fakt iż chciałoby się wszędzie pojechać a zwyczajnie się nie da. Główkowałam nad kształtem tego urlopu całe dwa dni. Ze trzy razy spokojnie zmieniałam koncepcję. I tak z początkowego planu kierunek Tatry zrobił się kierunek  zupełnie odmienny. Swoją podróż zaczęłam bowiem od Krakowa.

Pierwszy raz Krakowie byłam jakieś plus minus osiem lat temu. Zanim tam nie przyjechałam nie wierzyłam w coś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia do miejsca. Zupełnie nie umiem wytłumaczyć dlaczego akurat to miasto, które ma tyle samo wad co zalet od razu zajęło szczególne miejsce w moim sercu. Mogłabym powiedzieć, że to dlatego, że jest tam tak wiele śladów kultury i sztuki, architektury, artystów że przyciąga mnie jak magnes. Jednak nie byłaby to do końca prawda. To, co kocham w nim najbardziej to ten szczególny klimat. To w jaki sposób miasto oddziałuje na Ciebie. Jak inspiruje motywuje i przesyła swoją energię. Energię wszystkich wybitnych, dziwnych i uzdolnionych wielce ludzi krążącą tam od tysięcy lat. Ona tam jest w każdym kamieniu starówki, w każdej duszy artysty ulicznego czy to malarza czy piosenkarza czy skrzypka. Tkwi w każdym cudnym Kościele, w słowach ludzi toczących PRAWDZIWE ROZMOWY, w uśmiechu dziecka na deskorolce przejeżdżającego przez Planty a nade wszystko w ludziach. Ludzie tworzą to miasto w równym jeśli nie większym stopniu niż budynki, ulice i deptaki. Szczególne miejsca mają to do siebie, że przyciągają szczególnych ludzi. Mogłabym siedzieć cały dzień i zwyczajnie ich obserwować. Nieustannie mam tam ochotę sięgnąć po coś do pisania i utrwalić myśl, która przebiegła właśnie przez moją głowę. Lubię też odkrywać często myląc drogę kolejne piękne zakątki, przestrzenie ukryte przed czujnymi i głodnymi odkryć stopami turystów. Uwielbiam błąkać się po Kazimierzu, uśmiechać się do słoneczników na rynku i sączyć boską kawę zupełnie się nie spiesząc. Kocham sposób w jaki płynie tam czas. Leniwe poranki, aktywne popołudnia i wypełnione życiem wieczory przeciągające się w noc. Od kiedy byłam tam po raz pierwszy upłynęło sporo piasku w mojej klepsydrze a nadal kiedy tylko stawiam stopy na tej małopolskiej ziemi czuję się jakbym wracała do  domu. Czuję jak miasto bierze mnie w swoje objęcia, dzieli się sobą i swoją energią i ubogaca moje wnętrze. O każdej porze dnia czy nocy zachwyca mnie tam coś innego mimo iż wiele z krakowskich darów i błogosławieństw widziałam już nie raz nie dwa. Dlatego ciągle mi za mało czasu na Kraków, dlatego postanowiłam spędzić w nim największą część mojego urlopu.

By zrealizować krakowską część mojego wypoczynku najpierw musiałam zorganizować sobie nocleg. Znalazłam więc miejsce upewniłam się, że jest dostępne w wybranym przeze mnie terminie i czekałam na Rose by dokonać rezerwacji. W formularzu rezerwacyjnym musiałam bowiem wpisać ilość osób a nie wiedziałam jeszcze czy Rose potowarzyszy mi w weekend zaraz po moim przyjeździe. I kiedy tak sobie beztrosko czekałam na to aż wróci do domu i da mi znać co i jak ktoś zwinął mi termin dosłownie w chwili kiedy przyszła i zdążyła zerknąć na miejsce. Z lekka mi się ciśnienie podniosło, ale pomyślałam sobie trudno znajdziemy coś innego. I wyobraźcie sobie, że przez prawie trzy godziny nie znalazłyśmy niczego w interesującym mnie terminie i cenie. Mało tego mój Outlook mnie pobił. Nie mam skonfigurowanego tego programu i za Chiny ludowe nie mogłam przesłać zapytania o wolny termin do żadnego hostelu, a już najbardziej zaczął wariować jak chciałam wysłać wiadomość do tego w którym kiedyś Rose nocowała i dobrze wspominała. Normalnie przyznaję się do porażki moich nikłych umiejętności informatycznych jak nic. Całe szczęście Rose nie miała takich problemów i udało jej się zdobyć dla nas nocleg w tym miejscu chociaż ostatecznie potwierdziło się to następnego dnia co kosztowało nas trochę nerwów. Pewnie gdyby nie ona zanocowałabym w końcu na holu dworca PKP z ludźmi grającymi na grzebieniu tak obłożony był Kraków na czas mojego przybycia. Jak tylko nocleg odpadł mi z listy rzeczy do załatwienia przeszłam do organizacji transportu i musze przyznać, że znów PKP mnie zaskoczyło na sam początek nieprzyjemnie, bo czas podróży z mojego domu do stolicy małopolski wydłużył się z 8 na 11 godzin. No cóż jakoś przełknęłam tą gorzką  pigułkę i zaczęłam się organizować dalej. Powiem Wam, że nie było łatwo tym bardziej, że dzień przed wyjazdem byłam jeszcze w pracy, a po niej miałam tyle spraw do załatwienia, że do domu dotarłam na 20. Nie muszę chyba mówić, że skoro miałam trzy dni na zorganizowanie urlopu nie miałam rzeczy wypranych i przygotowanych ani nie byłam nawet wstępnie spakowana a wyjeżdżać miałam o wczesnych godzinach porannych. Pogoda oczywiście też była w tych dniach bardzo nieprzewidywalna więc nie miałam pojęcia co ze sobą zabrać. W końcu półprzytomna zapakowałam się tak że rano nie pamiętałam już co zabrałam. A spać poszłam dosłownie na kilka godzin. Całe szczęście jakoś udało mi się wstać bladym świtem i bez problemów dotarłam na dworzec gdzie o dziwo pociąg przyjechał planowo. Mało tego był czysty, WRĘCZ PACHNĄCY, w przedziale było tylko sześć miejsc a nie jak zwykle osiem, fotele były duże i wygodne i DZIAŁAŁA KLIMATYZACJA. W pierwszym momencie zaczęłam się zastanawiać czy ja aby nie wsiadłam do pierwszej klasy przez pomyłkę, ale nie na korytarzu zauważyłam wyraźne 2. Ledwie zdążyłam się wygodnie ułożyć na siedzeniu przemiła pani poczęstowała nas kawą i ciasteczkiem. Co prawda nie skorzystałam, ale zawsze to miła odmiana jak coś Ci PKP daje a nie odbiera. Szczerze Wam powiem, że przez resztę drogi jakoś dziwnie się czułam zupełnie jakby ta podróż nie działa się naprawdę tak dalece mi wcześniej zaszło PKP za skórę. Jednak największy szok przeżyłam jak się wybrałam do toalety. Po pierwsze zamek w drzwiach działał, po drugie PACHNIAŁO, po trzecie BYŁ PAPIER TOALETOWY, MYDŁO I WODA. Chwilę trwało nim zebrałam szczękę opadniętą do podłogi na ten widok.  Normalnie jak nic musiałam trafić do jakiejś równoległej rzeczywistości:) Nie wiem kochani jak jest gdzie indziej ale w Intercity było właśnie tak, że do dziś nie mogę uwierzyć, że po tylu latach doczekałam się komfortowej podróży. Towarzystwo też miałam sympatyczne i nawet powiem Wam, że udało mi się trochę pospać. Podróż umilały mi tez smsy od Rose, Pijanej i mojej koleżanki z pracy. Nawet jakoś szczególnie mi się te 11 godzin nie dłużyło dzięki nim i dobrej książce. A kiedy dojechaliśmy muszę to zaznaczyć PLANOWO już czekała na mnie uśmiechnięta Rose w niebieskiej bluzeczce. Normalnie nie da się nie polubić jej z miejsca jeszcze bardziej kiedy się zobaczy na żywo jej uśmiech:) Rose zapamiętaj sobie ze to jest Twoja tajna broń:) Szczęśliwa przeogromnie, że już jestem na miejscu i że znów moje stopy dotknęły krakowskiej ziemi z przyjemnością ruszyłam w doborowym towarzystwie Rose do miasta.

c.d.n.