Dzień wolny od życia

Ludziom przydałby się czasem dzień wolny od życia.

Św. Augustyn

Czasami chciałabym wziąć urlop od swojego życia. Zwyczajnie zniknąć na dobę. Nie robić nic, nie myśleć, nie czuć. Oddać się błogiemu nie istnieniu. Zostawić za sobą pracę, która podnosi mi ciśnienie i przygniata, zostawić sprawy domowe, zostawić rodzinę i pobyć samej w ciszy w zawieszeniu. Może to pozwoliłoby mi złapać oddech tak naprawdę pełną piersią.

Wróciło słońce, lato postanowiło się jeszcze do nas uśmiechnąć a mi w duszy listopadowo. Rano nie mogę się z łóżka podnieść a wybudzenie się do pełnej przytomności pochłania coraz więcej energii, kawy i czasu. Zdarza mi się jak nigdy latem podjechać do pracy autobusem bo zwyczajnie nie umiem się zmobilizować by wstać na czas. Przemęczona jestem. Wiem. Zmiana oprogramowania, okres urlopowy i kolejne poszerzenie zakresu obowiązków dają mi w kość. Powinnam pójść na urlop co najmniej dwutygodniowy. Wiem. Jednak nie mogę. Nie dostanę urlopu w tym roku. W przyszłym też będzie o niego bardzo ciężko bo idą kolejne zmiany organizacyjne. Może uda mi się jakiś krótki wyprosić ale nie wcześniej niż jesienią. Nie zobaczę  w tym roku swoich przyjaciół. Nie spotkam się z moimi przyjaciółmi z południowego wschodu, którzy oczekują maleństwa jak to było w planie. Nie pogadamy o tej rewolucji jaką jest jego przyjście na świat i wielu innych sprawach. Nie zobaczę pokoju dziecinnego ani nowego M. Nie dana mi będzie rozmowa inna niż telefoniczna. Nie pojadę do Polly i Lu by odwiedzić ich w nowym gniazdku i nagadać się do woli. Nie zobaczę na żywo Toli. Nie wpadnę z wizytą do Mleczków i juniora. Nie będzie corocznego tradycyjnego zlotu czarownic w Krakowie. Nie przejdę żadnego górskiego szlaku mimo, że tęsknota za górami jest już we mnie namacalna fizycznie. Każde z tych  - nie -  mnie dotyka. Cholernie mi żal. Żal, że nie mam czasu by żyć i cieszyć się życiem. Staram się z tym pogodzić i nawet już prawie mi się udaje. Jednak jakaś część mnie nie może przeboleć tego, że taka jest konieczność, że tego wymaga sytuacja. Wiem, że mam w życiu dużo szczęścia, blisko rodzinę, cudownych przyjaciół, w miarę stabilną pracę, która pozwala mi się utrzymać i dach nad głową. Lecz mimo tego czasami jest mi bardzo trudno słuchać rady Hani:

Po prostu żyj. Zobacz, jak się przejaśniło na dworze, i pozwól, by tak samo przejaśniło się w tobie. Przecież wiesz, że to ty jesteś bogiem wewnętrznej pogody. Produkujesz chmury i pozwalasz padać deszczowi.

Kowalewska Hanna

Może jak zamknę oczy,  wezmę kilka głębokich wdechów i policzę do stu to kiedy je otworzę będzie mi ciut lżej. Chyba muszę upiec jakieś ciasto by poczuć się lepiej. Do napisania kochani.

Wasza Eris