Home sweet home

Tak, tak to sem ja we własnej osobie we własnym domu znów:) Widzę, że w domu pięknie czysto, przewietrzone kwiatki podlane a nawet koszyk na powitanie wzorem dobrej gospodyni. (Dziękuję pięknie Polluś:*) Nawet nie wiecie jak dobrze być w domu mimo, że na klinikę nie mogę złego słowa powiedzieć. Czuję się jak na okoliczności dobrze. (Poproszę już o nie wspominanie, bo czkawka u mnie cokolwiek bolesna jest, zaraz po kichnięciu;) Pozbyłam się już zszywek tapicerskich z brzucha na początku tygodnia a o innych rzeczach będziemy rozmawiać później z moim lekarzem. Jednak prognozy są dobre. Teraz czuję się trochę jak przedszkolak, bo wszystkiego się muszę uczyć na nowo. I żywienia (wcale nie jest łatwo ułożyć sobie proporcje, czas i komponować posiłki a błędy niestety są bolesne) i poruszania się (usiłuję się prostować) i takich akrobacji, które pozwolą np. ubrać skarpety. Działo się ze mną kochani sporo. Tylko Bogu i Waszej modlitwie mogę podziękować, że jestem już w domu i całe procedury przebiegły pomyślnie. Postanowiłam, że nie będę Wam pisać o medycznych aspektach mojego pobytu w klinice. Jeśli ktoś jest ciekawy, ma pytania, odpowiem prywatnie. Nie chcę tu pisać o chorowaniu. Opowiem natomiast o zabawnych historiach, których też nie brakowało od początku.

Pierwsza zabawna sytuacja miała miejsce już na sali operacyjnej gdzie jak wiadomo tłum w tym studenci brytyjscy (w końcu nazwa Uniwersyteckie Centrum Kliniczne nie jest nadana bez powodu:) Siedzę sobie na stole operacyjnym we wdzianku z wywietrznikiem od tyłu i czekam na znieczulenie w kręgosłup by po operacji mniej cierpieć. Anestezjolog tymczasem lata mi dłońmi po całym kręgosłupie pokazuje kręgi, przygotowuje do wkłucia i tłumaczy po angielsku każdy swój ruch a ja chcąc nie chcąc wszystko rozumiem i nagle słyszę jak przechodzi do opowiadania o komplikacjach. I jak to ja nie wytrzymałam i znacząco chrząkając poprosiłam by o komplikacjach to on jednak poopowiadał jak zasnę, bo ja tu siedzę i wszystko rozumiem. Nie muszę mówić, że wywołałam śmiech na sali polskojęzycznej części zespołu:) A doktor się zreflektował i zgodził, że faktycznie nie powinnam tego słuchać:)

Wiecie już, że operacja mi się opóźniła (w tak wielkim centrum to norma) i zaczęła się o 13 w czwartek wyobraźcie więc sobie co poczułam jak się drugi raz obudziłam (pierwszy ok. 1 w nocy usłyszałam w radiu godzinę stwierdziłam że cała jestem i aż tak nie boli i zasnęłam znów) i usłyszałam w tle jak pielęgniarka mówi do kogoś sobota 4 rano i zobaczyłam, że akurat podają mi krew. Matko wystraszyłam się strasznie myśląc, że przespałam cały piątek i coś się ze mną niedobrego działo. Jednak niedługo potem pojawił się mój lekarz by do mnie zajrzeć (nie musiał, ale taki jest kochany) i spytał jak się mam zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że dobrze jak na okoliczności. A on powiedział, że wszystko przebiegło bez komplikacji i jak na jego oko mój wróg nr 1 był po chemii już w fazie regresji czyli cofania się po czym swoim zwyczajem zażartował, że wątrobę mam piękną  i otrzewną też:) Uśmiechnął się też jak mu powiedziałam, że się zdziwiłam, że tak długo spałam i nie sprostował  z grzeczności dnia tygodnia pewnie myślał, że mi się po narkozie dni pomieszały, tylko powiedział, że to normalne po takim zabiegu. A ja dowiedziałam się, że jednak jest piątek i doby nie przespałam dopiero jak mnie zabrali z sali monitorowanej od mojej siostry:) Pewnie pielęgniarka mówiąc o sobocie coś umawiała, może dostawę leków np. :)

W klinice panuje swoisty humor korytarz gdzie chorym każe się spacerować kilka dni po operacji nazywa się aleją gwiazd, wejście na oddział szklaną pułapką ze względu na swój wygląd i awaryjność powodującą albo niemożliwość wejścia albo wyjścia a umawianie się na odłączanie kolejnych rurek umawianiem się na randkę z siostrą opatrunkową:)

Moja mama idąc do mnie minęła się z lekarzem dyżurującym i wchodząc mnie pyta: A ten tu co? Sprząta? Uśmiałam się zdrowo. Jednak co tu się dziwić mamie skoro w fartuchu nie był i młodziutko wyglądał jakby dopiero co liceum skończył:)

Dostałam w sumie cztery dawki krwi. Dwie na sali monitorowanej po operacji i dwie już na oddziale. Po pierwszych dwóch stałam się ze zmarzlaka gorącą kobietą nawet stopy i dłonie ciepłe dostałam więc moja rodzina stwierdziła, że to pewnie jakiś zdrowy żołnierz mi tą krew ofiarował. Trzecia za nic nie chciała lecieć ciągle się ślimaczyła i blokowała i zaraz znów zyskała przydomek krwi flegmatyka, a czwarta zleciała tak szybko i niespostrzeżenie, że nazwano ją sprinterem:)

Dobrze kochani to by było na tyle z wieści poszpitalnych. Przesyłam Wam buziaki i jeszcze raz dziękuję za obecność i modlitwę:*

Erizabesu

Ps: Megi pytałaś jak to możliwe żyć bez żołądka. Możliwe jest dzięki temu, że tworzy się podczas operacji nowy, mały z jelita cienkiego.